نویسنده مقاله نیویورک تایمز درباره‌ی ترامپ کیست؟

«رولند هیوز»، در «بی بی سی نیوز» نوشت:

همه ما سبک و شیوه نوشتن و صحبت کردن مخصوص به خود را داریم. تلاش برای پنهان کردن این خصوصیات همانند تلاش برای سرکوب بخشی از شخصیت ماست.

این سبک همان چیزی است که می‌تواند به شما در شناسایی نویسنده از طریق خواندن یک پاراگراف از کارش کمک کند. اما اگر نویسنده تمایلی به شناخته شدن نداشته باشد، چه اتفاقی می‌افتد؟

منصفانه است که بگوییم نویسنده مقاله ای که روز چهارشنبه (۵ سپتامبر) در روزنامه نیویورک تایمز منتشر شد ترجیح داده که مردم او را نشناسند.

این مقاله بدون نام با عنوان “من بخشی از مقاومت در داخل دولت ترامپ هستم” در صفحه دیدگاه‌های نیویورک تایمز به چاپ رسید و در آن نویسنده گفته که او بخشی از نیرویی در دولت آمریکا است که سعی دارند در برابر”بدترین تمایلات ” رئیس جمهور از کشور محافظت کنند.

گمانه زنی‌هایی در این مورد که چه کسی می‌تواند نویسنده این مقاله باشد، در جریان است.

آیا این احتمال وجود دارد که با تحلیل سبک نوشتاری این مقاله به سرنخ هایی در مورد هویت نویسنده آن دست یافت؟

شاید، و سرنخ های خیلی کنجکاو برانگیزی هم در حول و حوش این مقاله وجود دارد.

شاید هم نتوان به هویت نویسنده پی برد، اما به هرحال ما تصمیم داریم که در این مورد دست به کار شویم.

مرحله اول: شیوه و روش ما

از طریق برخی از نرم افزارهای نوشتاری سعی کردیم تا به ویژگی‌های سبک نوشتاری نویسنده پی ببریم.

نیویورک تایمز گفته که نویسنده این مقاله “فردی از داخل دولت ترامپ” بوده است. این به معنای آن است که فردی از کاخ سفید، وزارت دفاع (پنتاگون)، وزارت خارجه و یا هر وزارتخانه‌ای می‌تواند نویسنده این مقاله باشد.

بنابراین برای دستیابی به هویت نویسنده، بیانیه‌هایی را که در چند هفته گذشته توسط بخش‌ها و وزارتخانه‌های مشخص منتشر شده از طریق این نرم افزار بررسی کردیم تا بفهمیم کدامیک از آن‌ها با مقاله چاپ شده در نیویورک تایمز هماهنگی بیشتری دارد.

ما تنها سخنرانی‌ها و بیانیه‌های رسمی از قبل آماده شده را بررسی کردیم نه سخنرانی‌های فی البداهه و از پیش آماده نشده را.

مرحله دوم: پیش شرط ها

پیش شرط‌های بسیار زیادی وجود دارد.

نیویورک تایمز گفته که نویسنده “یک مقام ارشد” در دولت است. همه مقامات ارشد بیانیه صادر نمی‌کنند. بسیاری از آن‌ها پشت صحنه هستند که احتمالا نویسنده این مقاله می‌تواند یکی از آن‌ها باشد.

همه بیانیه‌های رسمی توسط خود مقامات نوشته نمی‌شود، به همین دلیل است که آن‌ها کارمندانی در دفترشان دارند.

مقاله چاپ شده در نیویورک‌تایمز به دست ویراستاران نیویورک تایمز هم رسیده، بنابراین ما نمی‌دانیم که چقدر مقاله اصلی با مقاله چاپ شده از نظر نوشتاری نزدیک است.

جیمز دائو، ادیتور صفحه دیدگاه‌ها گفته: مقاله ارائه شده بسیار خوب نوشته شده بود و کاملا تحت تاثیر آن قرار گرفتم.

این احتمال هم وجود دارد که روزنامه با ایجاد تغییراتی در شیوه نگارش این مقاله، نخواسته هویت نویسنده مشخص شود. هرچند که نیویورک‌تایمز هنوز نگفته که آیا چنین کاری کرده یا خیر.

ما نمی‌دانیم که نویسنده این مقاله زن است یا مرد. نیویورک‌تایمز در توییتی از ضمیری استفاده کرده که برای مرد استفاده می‌شود. اما بعدا این روزنامه در بیانیه‌ای گفت که این توییت توسط فردی نوشته شده بود که از هویت نویسنده اطلاعی نداشته است.

نمونه‌های مورد بررسی ما کوچک است و این شیوه‌ای علمی نیست، بنابراین نتیجه گیری از آن هر چیزی می‌تواند باشد….

مرحله سوم: نتایج

نرم افزار مورد استفاده بر روی ویژگی‌های مشخصی از متن نوشتاری تمرکز کرده از جمله این که نویسنده تا چه اندازه کلمات را تکرار کرده، چه موقع کلماتی را که کاربرد کمتری دارد، استفاده کرده. تا چه اندازه و درکجا از نقطه گذاری استفاده کرده. از چند کاراکتر در هر کلمه استفاده کرده و جمله ها تا چه اندازه بلند است.

با مقایسه و تحلیل اطلاعات به دست آمده با اکثر بیانیه‌های رسمی و یا سخنرانی‌ها به این نتیجه رسیدیم که مقاله چاپ شده در نیویورک تایمز سبکی خاص دارد. (البته دوباره باید گفت که برخی از آن‌ها می‌تواند به روند ویراستاری مربوط باشد.)

به عنوان مثال، متوسط بلندی یک جمله در این مقاله در مقایسه با بیانیه‌های دولت بسیارکوتاه است. تنها ۱۹.۳ کلمه در هر جمله.

این درحالی است که در بیانیه سارا ساندرز، مشاور مطبوعاتی کاخ سفید در مورد سوریه که روز چهارم سپتامبر منتشر شد به طور متوسط ۳۱ کلمه در هر جمله هست و یا نامه آقای ترامپ به سنا در ۲۸ اوت شامل ۳۰ کلمه در هر جمله است.

تنها یک مقام رسمی در دولت آقای ترامپ است که بیانیه‌ها و سخنرانی‌هایش همیشه کوتاهتر از دیگران است و گاهی به طور کاملا مشخصی این مسئله دیده می‌شود.

نام او مایکل ریچارد پنس، معاون رئیس جمهور آمریکاست. او روز پنج‌شنبه ۶ سپتامبر نوشتن چنین مقاله‌ای را رد کرد. اما برخی براین عقیده‌اند که نویسنده مقاله چاپ شده در نیویورک تایمز اوست. آن هم به دلیل استفاده از کلمه غیرمعمول “ستاره راهنمای دریانوردان” . معروف است که او چندین بار از این عبارت استفاده کرده است.

در این جا نگاهی بیندازیم به بیانیه‌های مایک پنس:

در ۳۱ اوت قبل از شرکت در مراسم خاکسپاری سناتور جان مک کین: ۱۷.۴ کلمه در هر جمله

در ۳۰ اوت در یکصدمین کنوانسیون لژیون آمریکا: ۱۷.۶ کلمه در هر جمله

در ۲۳ اوت در هیوستون در مراسم طرح دولت برای برنامه‌های فضایی: ۱۹.۷ کلمه در هر جمله

اما خوب، ممکن است بگویید که سخنرانی‌های آقای پنس توسط افرادی دیگر نوشته می‌شود.

این درست است. اما معلوم نیست که آقای پنس خودش تا چه اندازه در متن سخنرانی‌هایش تغییر می‌دهد.

اما ما مطالب قدیمی‌تری از او را بررسی کردیم ، مطالبی مربوط به دهه ۱۹۹۰ در زمانی که در رادیو کار می‌کرد.

همه آن نوشته‌ها هم سبکی هماهنگ داشتند: کوتاه با جملاتی که به سادگی قابل درک است- جملاتی خیلی کوتاه‌تر از اکثر بیانیه‌های دولتی.

سخنرانی‌ها و مقالات مایک پنس نشان می‌دهد که در مقایسه با سایر بیانیه‌های دولتی او به نوشتن جملاتی کوتاه علاقه دارد.

گواه دیگری که ما را متوجه مایک پنس می‌کند، ساختار جملات است.

در بیانیه‌های دولتی به ندرت از جملات مجهول استفاده شده و تمایل به استفاده از جملاتی با ساختار معلوم دیده می‌شود. تنها موارد بسیار کمی می‌توان یافت که ساختار جملات مجهول باشد.

اما نویسنده مقاله چاپ شده در نیویورک تایمز چندین بار از ساختار جملات مجهول استفاده کرده است.

آقای پنس هفت بار در سخنرانی خود در هیوستون، سه بار درسخنرانی یکصدمین کنوانسیون لژیون آمریکا از جملاتی با ساختار مجهول استفاده کرده است.

حتی او در یکی از مقالات قدیمی‌اش تحت عنوان “چرا بیل کلینتون باید استیضاح شود” در ۹۱۶ کلمه شش بار از ساختار مجهول استفاده کرده است.

ما بررسی‌های بیشتری بر روی بیانیه‌هایی که در دوره زمانی طولانی‌تری منتشر شده انجام خواهیم داد و در پایان شاید به هویت نویسنده مقاله نیویورک تایمز دست پیدا کنیم.

اما دست کم حالا، آقای پنس -یا کسی که از طرف او نوشته- نگارش مقاله چاپ شده در نیویورک تایمز را انکار می‌کند.

 

گزارشی از مقاله

مقام دولت ترامپ: من بخشی از نیروی مقاومت هستم

یک مقام ارشد دولت ترامپ که نخواسته نامش فاش شود گفته که او بخشی از نیرویی در دولت است که سعی دارند در برابر “بدترین تمایلات” رئیس جمهور از کشور محافظت کنند.

این مقام در مقاله ای در صفحه دیدگاه های نیویورک تایمز گفت که آقای ترامپ “فاقد اصول اخلاقی” و “دمدمی مزاج” است؛ وضعیتی که به تصمیم های نادرست و بی خردانه منجر می شود.

آقای ترامپ نویسنده این مقاله را “بی جربزه” و مقاله نیویورک تایمز را “بی مایه” خوانده است.

سخنگوی کاخ سفید هم این نویسنده را “ترسو” توصیف کرد و گفت باید کناره گیری کند.

این مقاله در صفحه ستون آزاد نیویورک تایمز و یک روز پس از آن منتشر شد که بخش هایی از کتاب باب وودوارد درباره کاخ سفید تحت ریاست دونالد ترامپ منتشر شد.

کتاب باب وودوارد، از روزنامه نگاران رسوایی واترگیت، می گوید که مقام های ارشد دولت ترامپ دست به کار یک “کودتای اداری” برای حفاظت از مردم در برابر رئیس جمهور آمریکا شده اند. این از جمله شامل برداشتن اسناد مهم از روی میز کار او پیش از آن است که فرصت امضای آنها را پیدا کند.

در این کتاب که قرار است هفته آینده به بازار بیاید، آقای وودوارد به نقل از مصاحبه‌شوندگان نوشته وزرا و مدیران دولتی بارها رئیس جمهور را “احمق و دروغ‌گو” خوانده‌اند.

به این ترتیب مقاله تازه در نیویورک تایمز اذعانی مستقیم به در جریان بودن چنین کودتایی است.

انتقاد از ترامپ

نویسنده می گوید که او عامل لیبرال ها نیست و در زمینه سیاست گذاری با بسیاری از تصمیم های دولت هم نظر است اما این تصمیم ها نه به خاطر ترامپ بلکه برخلاف نظر او گرفته می شود.

او نوشت: “اما ما اعتقاد داریم که وظیفه اول ما خدمت به این کشور است و رئیس جمهور به رفتاری ادامه می دهد که برای سلامت جمهوری ما زیانبار است.”

“برای همین است که بسیاری از منصوبان ترامپ قول داده اند آنچه در توان دارند برای حفاظت از نهادهای دمکراتیک و در عین حال خنثی کردن هوس های ناگهانی و غلط آقای ترامپ انجام دهند.”

او می گوید همه کسانی که با رئیس جمهور آمریکا کار کرده اند “می دانند که او به هیچ اصول اولیه ملموسی که تصمیماتش را هدایت کند پایبند نیست.”

این مقام ارشد از جمله می گوید که آقای ترامپ حتی به آرمان های دیرینه حزب جمهوری خواه مثل “آزادی اندیشه، بازار آزاد و آزادی اجتماعی” وابستگی نشان نمی دهد.

او از جمله از تمایل آقای ترامپ به دیکتاتورها می نویسد: “سیاست خارجی را در نظر بگیرید: رئیس جمهور ترامپ چه در انظار عمومی و چه به طور خصوصی به مستبدین و دیکتاتورها تمایل نشان می دهد، مثل ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه و کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی.”

این مقام می گوید که بسیاری از تحریم ها و اقدامات علیه روسیه برخلاف خواسته رئیس جمهور اعمال شده است.

او در نهایت نسبت به سقوط ارزش های آمریکا ابراز نگرانی می کند:

“نگرانی بزرگتر کاری نیست که آقای ترامپ با مقام ریاست جمهوری کرده بلکه کاری است که ما به عنوان یک ملت اجازه داده ایم او با ما بکند. ما هم با او سقوط کرده ایم و اجازه داده ایم گفت و گوی ما از ادب و نزاکت خارج شود.”

واکنش کاخ سفید

آقای ترامپ گفت که این مقاله “واقعا مایه ننگ” است.

سارا هاکبی سندرز سخنگوی کاخ سفید هم در واکنش تندی نوشت: “کسی که این مقاله را نوشته فریبکاری را بر حمایت از رئیس جمهور منتخب ایالات متحده ترجیح داده. او خود را بالاتر از کشور و غرورش را بالاتر از اراده مردم آمریکا قرار داده.”

هم آقای ترامپ و هم خانم سندرز به خاطر چاپ این مقاله به نیویورک تایمز حمله کردند و آقای ترامپ گفت که “همه این رسانه های ساختگی” بعد از پایان کار او به عنوان رئیس جمهور “تعطیل خواهند شد چون دیگر چیزی برای نوشتن ندارند.”

آنتونی زرکر خبرنگار بی بی سی در واشنگتن می گوید از آنجا که تمرکز این مقاله بیشتر نحوه انجام امور خارجی است، احتمالا سوءظن ها به تیم سیاست خارجی آقای ترامپ معطوف خواهد شد، مثلا در وزارت خارجه، شورای امنیت ملی و وزارت دفاع.

او می گوید مسلما درخواست ها برای اینکه این مقام نام خود را فاش کند بالا خواهد گرفت.

انتهای پیام