طرح اروپا در سال 88 برای ایجاد تنش اجتماعی در ایران

به گزارش انصاف نیوز، مهرداد عمادی گفته است: «کسانی هم بودند که تحریم‌ها را در سقف بالاتری می‌خواستند و به خصوص در فرانسه و در کابینه ی پیشین این کشور، به دنبال آن بودند که تحریم‌ها به گونه‌ای طراحی شود که زمینه ساز تغییرات دیگری در ایران بشود که به نظرم آن‌ها هیچگاه، امکان موفقیت نداشتند چراکه در هیچ زمانی نمی‌بینیم که تحریم‌ها به تنهایی، توانسته باشند در راستای هدفی مانند تغییر سیستم و رژیم، عمل کنند».

مشاور اقتصادی اتحادیه ی اروپا در گفتگو با رادیو فردا در پاسخ به این پرسش که «این نگاه یعنی تغییر رژیم سیاسی در ایران با استفاده از تحریم‌ها، آن زمان که بحث تحریم‌ها در اتحادیه اروپا علیه ایران مطرح بود تا چه اندازه بین اعضا حاکم بود و چه وزنی داشت؟»، می گوید: «من فقط یک بار شاهد این پیشنهاد بودم. اما مسلما صحبت‌های دیگری هم بود که در رده من نبود و من نمی‌توانم آن صحبت‌ها را تایید یا رد کنم. اما من در یک مورد در نشستی که در فرانسه برگزار شد، شنیدم که تحریم‌ها بخشی از یک اسلحه‌خانه بزرگ‌تر هستند و تحریم‌های شدیدتری مانند محاصره دریایی ایران برای رفت‌و آمد کشتی‌ها و کالا مطرح بود. ولی در خارج از آن یک مورد استثنایی، چه در بخش اروپایی اتحادیه اروپا و چه در بریتانیا، آن چیزی که من می‌توانم گزارش بدهم این بود که همواره از تحریم‌ها به عنوان یک ابزار دیپلماتیک که ایران را به سوی شفاف‌سازی در روابطش تشویق کند، استفاده شود. این واقعیتی است که در آن سه سال و نیم، هیچ زمان به جز آن مورد استثنا که گفتم در فرانسه بود و در دولت پیشین این کشور، من ندیدم که چنین نگاهی به تحریم‌ها وجود داشته باشد.

عمادی درباره ی احتمال ارتباط معنادار اِعمال و تشدید فشار‌ها در اتحادیه اروپا با وقایع و اتفاقات سیاست داخلی یا اقتصادی ایران، تصریح کرده است: «بله، حتما داشت. برای اینکه ایران کشور خیلی کوچکی نیست که بتوان بیرون از آن کشور در برلین، پاریس یا لندن نشست و برای آن تصمیم گرفت».

وی درباره ی این گمانه که قرار بوده «این تحریم‌ها به عمد بر زندگی مردم عادی اثر بگذارد تا آن‌ها به عنوان عامل و ابزاری برای فشار مخالفان برنامه هسته‌ای ایران تبدیل بشوند تا نظام سیاسی در ایران را مجبور به عقب نشینی کنند» نیز گفته است: «بله، در رده‌هایی بود. یعنی در رده‌هایی و در حدی که من می‌ توانستم ببینم، وجود داشت. به خصوص اگر من بخواهم آدرس دقیق‌تر بدهم، این در پاریس بسیار حاکم بود و در لندن تا پیش از پاییز سال ۲۰۱۱ حتی تا میانه پاییز آن سال و حتی در برلین کمی دیر‌تر از آن زمان حاکم بود. دلیل آن هم این بود که وقتی چندین بار این مساله در نشست‌ها مطرح شد، اشاره آن‌ها به این بود که ما تظاهرات آرام مردم ایران در روزهای بعد از انتخابات را دیده‌ایم و این به معنای آن بود که بخش بزرگی از مردم ایران از شرایط اقتصادی و اجتماعی خود، ناراضی هستند و این ناراضی بودن بلافاصله به این تبدیل می‌شد که اگر ما بتوانیم این نارضایتی را بیشتر کنیم، می‌توانیم آن را به یک تنش اجتماعی تبدیل کنیم و حتی به مرحله درگیری خیابانی بکشانیم که از میانه آن ممکن است چند گزینه که به هر حال نمی‌توان صد درصد پیش‌بینی کرد، بیرون‌آورد. اشاره شما در این چارچوب درست است که این نکته در بین اعضای اتحادیه اروپا، به عنوان پتانسیلی که باید از آن خیلی به سرعت استفاده کرد، خیلی مورد توجه قرار گرفت».

مشاور اقتصادی اتحادیه ی اروپا سپس درباره ی علت تغییر مسیر اتحادیه ی اروپا توضیح می دهد: «البته ارزیابی‌هایی هم بود که این دید را داشتند که افزایش تنش‌ها، زیربدنه روابط اجتماعی و باورهای لازم برای یک مدیریت سالم در ایران را به شدت صدمه خواهد زد و ممکن است در ایران شاهد اتفاقاتی مشابه با آن اتفاقاتی باشیم که در عراق بعد از اشغال شاهد آن بودیم که کشور دچار یک هرج و مرج و آشوب شد یا وقایعی مشابه در افغانستان و سومالی، که هزینه آن درست است که برای سیستم و مدیران سیستم بسیار بالا باشد، اما می‌تواند هزینه آن برای غرب هم هزینه بالایی باشد و آنجا بود که پس از پاییز سال ۲۰۱۱، این مساله توجه به هزینه‌های انسانی تحریم‌ها جدی‌تر شد و این مساله مطرح شد که این شاید چندان هم خوب نباشد که ما مدام به رفاه و زندگی مردم ایران آسیب بزنیم چون در ‌‌نهایت واقعا این امکان وجود داشت که این به سوختی برای خصومت و بدبینی مردم ایران به غرب تبدیل بشود.