مسجد شاه اصفهان را دریابیم

«غلامعباس شیرازی» از شیراز در یادداشتی به پیوست یک تصویر به انصاف نیوز نوشت:

بالاخره بعد از سالها با خانواده در شهریور امسال سفری به قصد گردشگری به اصفهان داشتیم. اصفهان نصف جهان با چاذبه های انکارناپذیرش با میدان  نقش جهانش که در جراید خارجی به عنوان زیباترین میدان جهان شناخته و معرفی شده است. در انتهای میدان مسجد شاه (امام) قرار دارد که مگر می‌شود به اصفهان بروی و به آنجا سری نزنی؟ ما هم شاد و خندان همینکار را کردیم ولی پس از ورود به مسجد شاه، نگین هنر معماری ایرانی اسلامی، با صحنه‌ای زشت و زننده و نابجائی روبرو شدیم که واقعاً شوک آور بود، تمام محوطه حیاط این بنای با شکوه پر شده بود از جنگل داربستهای فلزی بسیار زشت که شکوه و زیبائی و عظمت این بنای تاریخی را در خود پنهان کرده بود.

اکثر بازدید کنندگان نیز توریستهای خارجی بودند که با دیدن این صحنه و همچنین غرفه بزرگی از کتاب و صنایع دستی که در صحن ورودی مسجد هم سد راه و هم سد دید کرده بودند در نیمه را باز می‌گشتند.

از نگهبان محوطه علت را جویا شدیم و معلوم شد که چهل روز پیش این جریان را به قصد انجام مراسم سوگواری محرم که در پیش است، بپا کردند.

بعد از حرص و جوش خوردن فراوان، خواستیم شاکی شویم و اعتراض خود را به گوش مسوولین مربوطه برسانیم، که نگهبان گفت یک ساعت پبش رفته‌اند و کسی دیگر آنجا نبود.

یک روحانی جوان در حال گذر بود که او را مخاطب قرار دادیم و بعد از کلی گلایه و اعتراض به این کار …

گفت که گویا چند تا از بچه‌های هیات… پبش آقا آمدند و درخواست کردند که این مکان در تمام طول سال در اختیار توریست‌هاست، ده روز هم دست ما باشد، آقا هم گفتند خوب بروید و بکنید!

چند نکته هنوز ذهن مرا به خود مشغول کرده؛

۱- داربست‌های فلزی در ایران استاندارد نیستند و با قطعاتی به طول بیش از شش متر و خشن و سنگین، که سوار کردن و پیاده کردن و حمل و نقل و اجزای آن اغلب خشن و به بنایی حساس و شکننده و تاریخی مثل مسجد شاه (که می‌شود تشبیهش کرد به یک کاسه چینی آنتیک) صدمات زیادی وارد خواهد ساخت و جبران این صدمات علاوه بر اینکه اصلاً لازم نیست که به وجود آیند، مخارج زیادی را نیز بر دوش بیت المال می‌اندازد.

۲- اشغال فضای محوطه و گم شدن هیبت و عظمت و شکوه و زیبایی واقعی و هارمونیک عمارت در زشتی داربست هایی که به هیچ جای محوطه نمی‌خورند و تنها بی سلیقگی مجریان را فریاد می‌زنند.

4- بازدید کنندگانی که از نقاط مختلف دنیا و ایران برای بازدید این نگین معماری ایرانی اسلامی، رنج سفر، وقت و هزینه فراوان صرف کردند، چه نصیبشان می‌شود؟! داربست زشت ایرانی! آیا این بد قولی و عهد شکنی نیست؟! در حالی که ما تبلیغ چیزی دیگری کرده بودیم و مردم را به اینجا کشاندیم!

5- طبق گفته کارکنان این محل خانم بلیط (وردوی) فروش و فروشنده غرفه و نگهبان تا ۲۷ شهریور، بیش از چهل روز از برپایی این داربست می‌گذشت و به احتمال خیلی زیاد تا بعد از اربعین هم پا برجاست، یعنی بیش از نود روز، در حالی که درخواست بچه‌های… از آقا برای ده روز بوده. یعنی به همین سادگی می‌توان به آقا دروغ گفت؟ شاید چون می‌دانستند که آقا همین ده روز را هم به همین سادگی پذیرا نبوده است.

6- در روزهای عادی بازدیدکنندگان با پرداخت ورودی و کنترل شده و با نظم و تحت نظارت نگهبانان هر چند کم، از آثار دیدن می‌کنند و آسیبی هم وارد نمی‌شود.

حالا شما تصور کنید جمعیت عزادار بی شمار، کنترل نشده، و غیر قابل کنترل و صرف شربت و غذا و ریخت و پاش و دسته‌های زنجیر زن و … چه آسیب هایی به این مکان آسیب پذیر و حساس می‌تواند وارد شود.

7- این مکان تاریخی بیشتر کاربرد موزه‌ای و تاریخی فرهنگی دارد تا محل عبادت و عزا داری و بپا کردن خیمه فلزی …

و در همین رابطه هم متولی و مسوولین آن اداره میراث فرهنگی و متخصصان باستان شناس باید باشند که بتوانند تبعات هرگونه تغییر کاربری احتمالی را برآورد کرده و تشخیص دهند.

نشان دادن افتخارات ملی و هم مذهبی به همه گردشگران جهان در زمان حال و آینده مستلزم بکار گیری و استخدام و متخصصان میراث فرهنگی و پیروی از نظریات کارشناسانه آنهاست که ضامن بقای این بناها است و این چیزی نیست که تنها مختص به ایران و منطقه و دین ما باشد بلکه در این زمینه رقابتهای تنگاتنگی میان دیگران نیز هست. برای نمونه نگاهداری و صیانت از معماری واتیکان را به عهده متخصصین گذاشته‌اند و اگر هم متخصصین چیزی را تشخیص دهند متولیان کلیسا خود را موظف می‌دانند تا پیروان را تفهیم کنند تا آنها نیز ضرورت کارهای تخصصی میراث بانان فرهنگی منطقه خود را دریابند.

متولیان کلیسا خود جزو نخستین افرادی هستند که در صورت تخطی از این قوانین و ضوابط صدای اعتراضات خود را بلند کرده و آشکارا مخالفت خود را با بدنمایی یا خراب کردن بناها ابراز می‌دارند.

اینجاست که باید از خود پرسید، گیریم که جمعیت گردآمده به دلایلی متوجه این خسرات های وارد شده و در آینده نیز ادامه یابنده نشده باشند، پس مسوولین میراث فرهنگی و متولیان مسوول ما کجا هستند و چرا صدایشان در نمی‌آید؟

به آیندگان داخلی و خارجی خود چه پاسخی می‌خواهیم بدهیم؟ که پیشنیان ما بناهای زیبای تاریخی و مذهبی از هیچ برای ما ساختند و بجای گذاشتند ولی ما توان و فرهنگ نگاهداری و ارجش را نداشتیم و خرابه و مصدوم تحویل نسلهای پس از خود می‌دهیم.

اینست آموخته‌های ملتی که می‌خواند: دیگران کاشتند و ما خوردیم… ما بکاریم و دیگران بخورند؟

انتهای پیام