چرا جشنواره فيلم فجر را تحريم نكرديم؟
کریم نیکونظر در سازندگی نوشت :
هيچ مراسمي و هيچ جشني سرپوشي روي چشم‌هاي ما نيست؛ آن‌چه كه ما در اين روزها تجربه كرده‌ايم تلخ‌ترين و ناگوارترين حادثه‌هاي اين سال‌ها بوده. دردها و زخم‌ها هنوز جلوي روي‌مان است؛ از مردمِ بي‌جا‌و‌مكانِ پلدختر تا خانه‌هاي غرق‌ِ فاضلاب ملاثاني، از آبان ماه و زخم‌هايش تا خون حاج قاسم كه سيزدهم دي ماه در بغداد روي زمين ريخته شد، از هواپيمايي كه موشكِ خودي به آن خورد و رنج را، غم را چند برابر كرد تا سيلِ سيستان و بلوچستان و زلزله‌ي فارس. اين همه تلخي براي يك‌سال كُشنده است و اصلاً عجيب نيست كه هيچ ميوه‌اي در چنين عزايي طعم ندارد. ما زنده‌‌ايم كه تك‌تك اين حوادث را به ياد بياوريم و نه فقط براي آن‌ها سوگواري كنيم كه از دل خاكستر نااميدي و تلخي و اندوه جمعي‌مان، از دل اين سياهي، سوسوي شعله‌اي را ببينيم. چاره‌اي نداريم جز اين‌كه اميدوار باشيم، نه به ديگري، كه به خودمان براي تغيير وضع موجود، كه اسير كرختي و ملال نشويم. من، اول، درباره‌ي سينما حرف مي‌زنم، درباره‌ي همه‌ي سينماي ايران، درباره‌ي تك‌تك فيلم‌هايي كه به اسم «سينماي ايران» در جشنواره‌ي فيلم فجر اكران مي‌شود. ما امسال جشنواره را تحريم نكرديم چون فكر نمي‌كنيم كه قهر و انصراف و تحريم تغييري در وضع موجود ايجاد مي‌كند، دست‌كم اين راهِ ما نيست. قهر كردن يعني جاخالي دادن، كنار كشيدن و سپردن امور به دست كساني كه وضع موجود را با بي‌كفايتي و بي‌فكري‌شان ساخته‌اند و به آن مي‌نازند. چرا بايد باز هم به آن ها اجازه بدهيم كه سردمدار سينما شوند؟ كه سينماي ما را از آن خودشان بكنند؟ ما هيچ غمي را ناديده نمي‌گيريم اما عزادار بودنمان مانع از اين نيست كه چشم‌هاي‌مان را ببينديم و بگذريم، كه فكر كنيم چشم‌پوشي ما از يك رخداد هنري، اين غم را تسكين مي‌دهد يا ديگران را نسبت به آن حساس مي‌كند. ما مي‌خواهيم با واقعيت روبه‌رو شويم و فكر كنيم كه چطور از پس آن بربياييم. راه حلِ ما كنار نشستن نيست، حضور داشتن است. مي‌خواهيم از سينماي ايران، از همه‌ي فيلم‌هاي «خوب» دفاع كنيم، فقط و فقط از سينما حرف بزنيم و از مردم. قصد داريم از فيلم‌هايي دفاع كنيم كه درباره‌ي انسان‌ها حرف مي‌زنند و نمي‌ترسند از اين‌كه آدم‌هايشان تكاني به خودشان بدهند و جلو بروند و به‌جاي انفعال و رخوت و بي‌عملي، دست به اصلاح بزنند و بخواهند زندگي‌شان را تغيير دهند. اصلاً مگر كار هنر، چيزي جز تلاش براي بهتر كردن زندگي آدم‌هاست؟ ما حق خودمان مي‌دانيم كه تمام فيلم‌هاي بد را، فيلم‌هاي پرمدعاي پوچ و توخالي را، ساخته‌ي هر كس كه باشد، زير سئوال ببريم. جشنواره‌ي فيلم فجر يك فرصت است براي مواجهه‌ي منطقي و دقيق و بدون ترس با همه‌ي فيلم‌هايي كه به نام ما مردم ساخته مي‌شوند اما به كام ديگران‌اند. مي‌خواهيم جلوي اين فيلم‌ها بايستيم. ما عزاداريم، شادي نمي‌كنيم، اما به زندگي چشم دوخته‌ايم و دنبال سوسوي نور در دل تاريكي و غم مي‌گرديم. باور كرده‌ايم كه تاريكي، خاموشي نيست، فقدان نور است. اي‌بسا سينما و فيلم‌هاي حاضر در جشنواره نگذارد اين نور خاموش شود.
انتهای پیام
