چرا ادبیات مطلوب در میان مسوولان کشور اغلب نظامی است؟
امیر ناظمی، عضو هیات علمی مرکز تحقیقات سیاست علمی در توییتر نوشت:
«چرا ادبیات مطلوب در میان مسوولان کشور اغلب نظامی است؟
پرسش دوم:
پیامدهای این ادبیات بر مدل‌های ذهنی خودشان و کل جامعه در #مدیریت_بحران چیست؟
پرسش سوم:
این ادبیات بر کاهش #سرمایه_اجتماعی تا چه اندازه موثر است؟
مقایسه میان شعارها
ادبیات نظامی:
#کرونا_را_شکست_میدهیم
#توهم_کرونا
خط مقدم
مبارزه می‌کنیم
توطئه دشمن
هراس‌افکنی
ادبیات فردگرایانه:
#قوی_باش
ادبیات ملی‌گرایانه:
#ایران_قوی_باش
ادبیات اجتماعی:
#با_همیم
#همه_با_هم
#هم_سرنوشت
#کنار_همیم
البته ادبیات‌های ترکیبی هم هست!
به این ترتیب هر بحران فرصتی می‌شود برای تقویت نگاه امنیتی-نظامی بر نگاه‌های بدیل اجتماعی.
از یک سو ترکیب تصمیم‌گیران و بازیگران و هم از سوی دیگر ادبیات رسمی و گفتمان غالب.
در حالی که هر #مدیریت_بحران می‌تواند فرصتی باشد برای ایجاد #سرمایه_اجتماعی و نه منبعی برای هزینه از آن.
مدل ذهنی نظامی برای مدیریت بحران است که به جای تشکیل کمیته #مشارکت_اجتماعی به دنبال کمیته #جنگ_روانی است!
به جای اطلاع‌رسانی بر کنترل جامعه تاکید دارد و به جای تمرکز بر خود، به وضعیت سایر کشورها استناد می‌کند.
در این نگاه فضای مجازی به رسمیت شناخته نشده و عامل بحران است!»
انتهاب پیام
