احمد شاه مسعود؛ نماد رنج و دریغ همسایه
دریغا و دردا بر احمد شاه مسعود شهید که اگر دو روز قبل از 11 سپتامبر (20 شهریور 1380) در درۀ پنج‌شیر به شهادت نرسیده بود، چند ماه بعد بخت اول ریاست جمهوری بعد از سقوط طالبان بود اما سهم او عکسی بر دیوارها شد و حالا عکس او را هم برمی‌دارند.
به گزارش عصر ایران، کارکنان سفارت «جمهوری اسلامی افغانستان» در تهران که حاضر به همکاری با طالبان نیستند لوازم شخصی را برمی‌دارند و سفارتخانه را تحویل می‌دهند. جمهوری اسلامی ایران، هنوز حکومت طالبان را به رسمیت نشناخته تا تابلوی «امارت اسلامی افغانستان» را نصب کنند هر چند بعید هم نیست پس از استقرار چنین کنند. وزارت خارجه طالبان البته در اطلاعیه خود به عبارت «سفارت افغانستان در تهران» بسنده کرده و یادآور شده است: تغییر در کادرهای دیپلماتیم، یک امر معمول اداری و حق مشروع هر کشور است. باور داریم تا تعیینات جدید شاهد شفافیت در امور سفارت و گسترش بیشتر مناسبات میان دو کشور مسلمان، دوست و برادر خواهیم بود.
کارکنان سفارت افغانستان تصویر «احمد شاه مسعود» را هم برمی‌دارند چرا که طالبان با قهرمان شهید هم میانه‌ای ندارند. این در حالی است که طالبان خود را بخش مهمی از مجاهدین افغان در میارزه با اشغال اتحاد شوروی می‌دانستند و می‌دانند.
هم احمد شاه مسعود و هم فرزند او از دوست‌داران ایران و زبان پارسی بودند و هستند و به همین خاطر آنچه در عکس می‌بینید هم برای آنها تلخ است و هم برای ما.
طالبان مدعای رفتار ایدیولوژیک دارد ولی بیشتر بر وجه نژادی و پشتونی خود اصرار دارند و از این رو شاه مسعودهای تاجیک را برنمی‌تابند.
طی 50 سال افغان ها هم حکومت پادشاهی دیده اند، هم جمهوری دموکراتیک خلق، هم جمهوری اسلامی و هم امارت اسلامی اما آنچه پیش بینی نمی شد بازگشت طالبان پش از 20 سال بود.
افغانستان اهمیت خود را برای غرب از دست داده ولی همچنان همسایۀ ماست و تا همین چندی قبل پاره ای از تن ایران بوده و حالا هم به ایران بزرگ فرهنگی تعلق دارد.
زودتر باید تصمیم گرفت چرا که دو راه در پیش است: یکی استمرار بی‌اعتنایی به طالبان که با تحویل سفارت به آنان سازگار نیست و آنان با ترجیح زبان اردو بر پارسی و بستن آب هیرمند جبران می‌کنند و یکی تن دادن به واقعیتی به نام طالبان ولو زشت باشد چرا که به هر رو در بخشی از جامعۀ افعانستان ریشه دارند.
دریغا و دردا بر احمد شاه مسعود شهید که اگر دو روز قبل از 11 سپتامبر (20 شهریور 1380) در درۀ پنج‌شیر به شهادت نرسیده بود، چند ماه بعد بخت اول ریاست جمهوری بعد از سقوط طالبان بود اما سهم او عکسی بر دیوارها شد و حالا عکس او را هم برمی‌دارند.
روزی اما تصویر او بازخواهد گشت. روزی که مردم افغانستان بخواهند و چشم به خارجی نبندند. تا قبل از آن روز می توان از طالبان یا طالب ها یا امارت اسلامی افغانستان می توان خواست ادعای برادری و دوستی خود را با بها دادن به زبان پارسی، اجازه تحصیل به دختران و گشودن آب هیرمند برای بهره برداری هموطنان بلوچ ثابت کنند./ م.خ
