درباره وصیت‌نامه آیت‌الله خمینی
احمد زیدآبادی، روزنامه‌نگار در یادداشتی تلگرامی با عنوان «درباره وصیت‌نامه آیت‌الله خمینی» نوشت:
مرحوم آیت‌الله خمینی گویا وصیت‌نامۀ نخستین خود را بهمن سال 61 نوشت و در آذر سال 66 آن را مورد بازبینی و تصحیح و تغییر قرار داد.
با توجه به آنکه آقای خمینی نه فقط سیاست که فقه را نیز تابع سه عنصر مکان و زمان و مصلحت می‌دانست، بنابراین چندان شگفت انگیز نیست که او در طول پنج سال، برخی نظرات خود را تغییر و مورد بازبینی قرار داده باشد. به واقع همین یک نکته به روشنی شاهد و گواه آن است که آیت‌الله خمینی نظرات خود را برای تطبیق با روند سیال حوادث و وقایع، تغییر می‌داده است و این دقیقاً مغایر و متضاد آن نگاهی است که نظرات او را امری ابدی و ازلی می‌شمارد و اجازۀ هیچگونه بازاندیشی و بازخوانی انتقادی در آنها را نمی‌دهد!
حالا که از علنی شدن متن وصیت‌نامه بیش از 30 سال می‌گذرد، چه خوب است که دفتر حفظ و نشر آثار وی، صورت ابتدایی وصیت‌نامه را هم منتشر کند تا برای افکار عمومی روشن شود که آیت‌الله خمینی دقیقاً چه نکاتی را پس از گذشت پنج سال نیازمند تغییر و تصحیح دیده است.
از بد حادثه، آیت‌الله خمینی اصل وصیت‌نامۀ خود را در سالی سخت و پرفشار نوشته است؛ سالی که امواج عملیات تروریستی و واکنش‌های شدید و قهرآمیز متقابل آن، هنوز در کشور پایان نیافته بود. چه بسا اگر آیت‌الله وصیت‌نامۀ خود را یک سال بعد یعنی در سال 62 می‌نوشت، لحن و کلام او در وصیت‌نامه، این اندازه تلخ نمی‌شد و به بیانیۀ 8 ماده‌ای او شباهت پیدا می‌کرد.
باز هم از بد حادثه، آقای خمینی در سالی به بازبینی و تغییر و تصحیح وصیت‌نامۀ خود اقدام کرد که از هر جهت، دشوارترین و پرفشارترین سال زمامداری او بود. در سال 66 ماجرای کشته شدن شمار زیادی از زائران ایرانی در مکه، سقوط بی‌سابقۀ قیمت نفت، تصویب قطعنامۀ 598 در شورای امنیت سازمان ملل و تشدید فشارهای همه جانبۀ بین‌المللی به منظور پذیرش آن و بخصوص استفادۀ گستردۀ صدام حسین از سلاح‌های شیمیایی و افزایش تلفات جنگ و ایجاد بن‌بست در آن، همگی چندان سخت و طاقت‌فرسا بود که تلخکامی ناشی از آن غیر قابل وصف به نظر می‌رسد.
اگر مرحوم آقای خمینی یک سال قبل یا حتی بعد از سال 66 وصیت‌نامۀ خود را مورد بازبینی قرار می‌داد، به احتمال زیاد مضمون نهایی وصیت‌نامۀ او مشابه “منشور برادری” او از کار در می‌آمد.
انتهای پیام
