خرید تور تابستان ایران بوم گردی

موجي از خشم و خروش همه شهرهاي جهان را فراگرفته است

به گزارش انصاف نیوز، اکونومیست نوشت: اعتراضاتي كه اخيرا چند كشور را در برگرفت، حامل چهره اي آشنا بود. يك ماسك نمادين كه لبخندي بر لب و سبيلي كوتاه داشت و متعلق به يك گروه هكر ناشناس بود. گروهي كه از سال 1980 فعاليت مي كند و اين ماسك به سمبل اين گروه تبديل شده است. يك شخصيت گرافيكي به نشانه ((v  يعني پيروزي كه براي تحقير عوامل دولتي در برابر موج تظاهرات كنندگان از آن استفاده مي شود.

تظاهرات كنندگان در اين چند كشور خاستگاه هاي متفاوتي داشتند. در برزيل، مردم به خاطر افزايش قيمت بليت اتوبوس شورش كردند و درتركيه معترضان به ساخت و ساز دريك پارك اعتراض داشتند. در اندونزي آنها قيمت بالاي سوخت را نمي پذيرفتند. در بلغارستان عليه پارتي بازي مقامات دولتي شوريدند. در منطقه اروپا عليه سياست هاي رياضت طلبانه راهپيمايي كردند و در بهار عرب تقريبا عليه همه چيز! هر تظاهرات كننده خشمگيني نيز به شيوه و روش خود اين خشم را ابراز مي كرد.

درست مثل سال هاي 1848، 1968و 1989، يعني زماني كه مردم يك صداي شاخص پيدا كرده بودند و تظاهرات معترضان يك تم عمومي داشت. در فاصله چند هفته از يك كشور به كشور ديگري سرايت مي كرد و اعتراضات به شكل حيرت آوري گسترش مي يافت. آنها خواهان دموكراسي بودند و با نظام هاي ديكتاتوري مخالفت مي كردند. آنها وابسته به طبقه متوسط بودند نه لابي هاي داراي نفوذ كه فهرستي از درخواست هاي مشخص داشته باشند. آنها تركيبي از جشن و سرور و خشم و خروش را به نمايش مي گذاشتند. نمايشي كه در مجموع با فساد، ناكارآمدي و خودسري دولت ها مخالف بود.

هيچ كس نمي داند سال 2013 جهان چگونه تغييری خواهد داشت. در سال 1989 امپراتوري شوروي سابق به لرزه در آمد و فروپاشيد. اين درحالي است كه ماركس اعتقاد داشت 1848 مصادف با نخستين موج انقلاب هاي كارگري خواهد بود كه بعد از چند دهه رشد و شكوفايي كاپيتاليسم به ظهور رسيده و آن را درخواهد نورديد. سال 1968 اما زماني بود كه راديكاليسم تغيير جهت داد و به جاي سياست سر از مسايل ديگري در آورد. با اين همه بايد گفت ويژگي هاي تازه و درشرف تكوين اعتراضات در سال 2013 همچنان غير قابل تشخيص است. به ويژه براي سياستمداراني كه مي خواهند همان سياست هاي قديمي خود را دنبال كنند بايد گفت خبرهاي خوشي در راه نيست.

از فضاي مجازي تا خيابان

آهنگ اين اعتراضات با رشد تكنولوژي و گسترش آن شتاب گرفته است. نمونه هاي اين تاثيرپذيري را در هر دو شهر سائوپولو و استانبول مي توان ديد زيرا اعتراض كنندگان از طريق فضاي مجازي سازماندهي مي شدند. جايي كه در آن اطلاعات به سرعت پخش مي شد و ديگران تشويق به همراهي مي شدند و در مجموع موجي فراگير را پديد مي آورد.

هركس با يك تلفن همراه وقايع را تصويربرداري مي كرد و داستان را شرح مي داد. شرحي كه صحت آن تقريبا قابل اثبات نبود. وقتي پليس در پارك قزي استانبول به روي تظاهرات كنندگان آتش گشود، ويدیوهاي مربوط به آن به سرعت در توييتر پخش شد. بعد از آن بود كه ترك ها خيابان ها را بستند تا خشم خود را ابراز كنند. درجريان اين اقدام بود كه تعدادي از تظاهرات كنندگان از سوي پليس كشته شده و معترضان نيز آتش روشن كردند تا به رفتار وحشيانه آنها اعتراض كرده باشند. حتي شايد برخي وقايع اوليه سنديت مشخصي نداشت اما به مرور تبديل به يك اعتراض عمومي و فراگير شد.

اين بار مانند گذشته تظاهرات كنندگان از سوي اتحاديه صنفي يا ساير گروه هاي خاص سازماندهي نمي شدند. حتي برخي از آنها از سوي گروه هاي كوچكي مثلا براي اعتراض به افزايش نرخ كرايه ها درسائوپولو شكل مي گرفت اما خبرهاي مربوط به اين حادثه به سرعت در فضاي مجازي پخش مي شد و به طور خودجوش به معترضان يك احساس سرمستي و نشاط مي داد تا به اعتراض شان ادامه دهند. فقدان سازماندهي نقطه ضعفي است كه موجب مي شود تا اين گروه ها برنامه مشخصي نداشته باشند. برزيلي هايي كه به افزايش بهاي بليت اعتراض مي كردند بعد شروع كردند به محكوم كردن همه چيز؛ از فساد اداري گرفته تا خدمات عمومي. در بلغارستان كار به جايي رسيد كه معترضان خواستار سرنگوني دولتي شدند كه به تازگي منصوب شده بود و آن وقت به بعد بود كه ديگر كسي حاضر به شنيدن صداي معترضان نشد.

اين امكانات كه موجب پخش سريع صداي معترضان در فضاي مجازي مي شود مي تواند به همان سرعت هم ناپديد شود. يك نمونه اش چادرهايي بود كه معترضان در سال 2011 در كشورهاي غربي برپا مي كردند و هدف شان اعتراض به فساد بود. آنها واقعا نارضايتي عميقي داشتند اما ديديم كه بلافاصله بعد از مدتي مثل توده هاي ابر ديگر اثري از آنها نماند.

در مصر معترضان نسبت به كمبود و كاستي خدمات دولتي در همه زمينه ها اعتراض داشتند. اعتراضات اين كشور فراتر از فضاي مجازي رفته و توانست در خيابان ها يك اپوزيسيون قوي را شكل دهد. در اروپا بحث بر سر اين بود كه چگونه مي توان دولت را كوچك كرد. هربار معترضان هدف هاي جديدي پيدا مي كنند. اخيرا در يونان بسته شدن يك شبكه تلويزيوني موجي از اعتراض ها را به دنبال داشت. بعضي وقت ها مثل شورش جوانان مهاجر در سوئد و يا بريتانيا در سال 2011 جلوه گر مي شود و جواناني در آن شركت مي جويند كه احساس مي كنند از رفاهي كه در اطراف شان وجود دارد محروم گشته اند. سوئد كشوري است كه سطح بالايي از جوانان بيكار دارد. بسياري از جوانان در بريتانيا از مسايل تحصيلي رنج مي برند. در شرايط دشوار اقتصادي بسياري خواهان نوعي اصلاحات براي بهبود شرايط زندگي شان مي شوند. اين رفاه و آسايش در زمينه خدمات عمومي خود را نشان مي دهد. در يك جامعه نابرابر مانند برزيل بين طبقات ثروتمند و مردمان فقير شكاف عميقي وجود دارد. در برزيل روند توليد سالانه كند شده و از 5/7 درصد در سال 2010 به 9/0 درصد در سال گذشته رسيده است. در اندونزي، جايي كه توليد سالانه داخلي زير 00/5 هزار دلار است به طور طبيعي خانواده هايي هستند كه سوبسيد هاي مربوط به سوخت را از دست بدهند.

مساله مهم تر در اين جهان پرتنش، انتظارات سياسي طبقه متوسطي است كه به سرعت دارد رشد مي كند. در اواخر سال گذشته جوانان تحصيل كرده هندي در چندين شهر به خيابان ها ريختند تا نسبت به اقدام جنايت كارانه يك گروه تجاوزگر به يك دانشجوي 23 ساله رشته پزشكي اعتراض كنند. هدف اعتراض كنندگان اين بود كه مي گفتند چرا دولت از زنان كمتر حمايت مي كند. سال 2011 نيز اين كشور شاهد موجي از يك تظاهرات بزرگ تر بود كه در آن طبقه متوسط شهري نسبت به فساد گسترده اداري اعتراض داشتند و مي گفتند در برخورد با هر اداره كوچك دولتي دامنگير مراجعه كنندگان مي شود. در تركيه تعداد دانشجويان فارغ التحصيل دانشگاه ها از سال 1995 تا كنون هرساله به ميزان 8/0 درحال افزايش است. اين جوانان تحصيل كرده متعلق به طبقه متوسط هستند و با افكار سنتي و محافظه كارانه رجب طيب اردوغان نخست وزير تركيه اصطكاك پيدا مي كنند. اردوغان خواستار محدوديت هايي شده و مي خواهد كنترل بيشتري را بر خريد و فروش مشروبات الكلي اعمال كند. حدود 40 ميليون برزيلي كه طي 8 سال گذشته از بسياري چيزها محروم شده اند نمي خواهند به بهاي ساخت يك استاديوم ورزشي از خدمات عمومي محروم گردند.

از برزيل تا پكن

در سال جاري ميلادي اعتراضات چه گستره تازه اي پيدا خواهد كرد؟ يك ارزيابي بدبينانه مي گويد شرايط  سخت تر خواهد شد. بخصوص اگر هر روزه بخواهند ميليون ها نفر به خيابان ها بريزند. معناي اين حرف آن است كه منطقه اروپا تابستان داغ تري را نسبت به سال گذشته خواهد داشت. در برزيل، ديلما روسف رييس جمهور اين كشور خواستار يك بازنگري اساسي در سياست هاي دولت شد اما اين امر نه آسان خواهد بود و نه سريع. با اين حال بايد گفت اين گونه اعتراضات در مجموع موجب بهبود وضعيت دموكراسي در كشورها خواهد شد. معترضان ثابت كرده اند كه قدرت سرنگوني ديكتاتورها را دارند.

دولت چين تلاش كرد تا اعتراضات را محدود به يك منطقه خاص كرده و از ملي شدن آن جلوگيري كند. عربستان سعودي نيز با اقدامات امنيتي خود توانست تا حدودي مخالفانش را ساكت كند. در روسيه مخالفان يا به زندان انداخته شدند يا تطميع شدند. در عين حال دولت هايي هم بودند كه در برابر اعتراضات از زور استفاده كردند و روز به روز ضعيف تر شدند. سلطان اردوغان در تركيه اين شيوه را در پيش گرفت. طي دو سال گذشته ديكتاتورهاي خاورميانه خواب خوشي نداشتند. با توسعه اين اعتراضات در سال 2013 پادشاه عربستان و حاكمان روسيه و چين نيز ديگر آن آرامش گذشته را نخواهند داشت.

منبع: اكونوميست

ترجمه: شفقنا

انتهای پیام

بانک صادرات

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا