خاطرات خبرنگار بی‌بی‌سی از شیخ حسن راستگو
مهرداد فرهمند، خبرنگار بی‌بی‌سی در کانال تلگرامی خود نوشت:
روح شیخ حسن راستگو شاد که ما بچه های دهه شصت را در آن سالهای تیره و افسرده، شاد می کرد. من او را از همان اولین باری که در برنامه کودک ظاهر شد به یاد دارم. نه اسمش را می دانستیم و نه می دانستیم که طلبه است. اصلا در آن سالها هیچکس اسم کسانی را که در تلویزیون می دیدیم، نمی دانست. مجریها و گوینده های خبر همگی ناشناس بودند. معرفی کردنشان روال تلویزیون نبود. چند سال گذشت تا تلویزیون یاد گرفت که چهره ها باید با نامی همراه باشند.
محمدحسن راستگو که نامش را نمی دانستیم، جوانی بود ریشو و کت شلواری و هنرمند که استعدادهای شگرفی داشت: خطاط و نقاش بود و همزمان با هر دو دستش می توانست روی تخته سیاه بنویسد و نقاشی کند، با اینکه هیچ سابقه و آموزشی در بازیگری نداشت، تنها و یک تنه، قصه هایی را که بیشترشان قرآنی و اسلامی بودند، بسیار ماهرانه و سرگرم کننده به صورت نمایشی اجرا می کرد، بازیگر همه نقشها خودش بود. خوشمزگیهای دیگر هم داشت:
وقتی داشتیم کارتون سندباد تماشا می کردیم، یکهو در کارتون سندباد ظاهر می شد و ادا و شکلک در می آورد. یک نمونه اش که هنوز در ذهنم مانده، صحنه ای از کارتون سندباد است که دیوی در حال راه رفتن بود. یکهو در گوشه صفحه تلویزیون، آقای راستگو (که آن وقت هنوز نامش را نمی دانستیم) را با فیگور وحشتزده و خنده داری زیر پای دیو دیدیم. ما بچه های آن دوران که بزرگترین اتفاقی که برایمان می افتاد، پخش کارتون سندباد از تلویزیون بود، با همین چیزهای ساده خنده مان می گرفت و سرگرم می شدیم.
از این ظهورهای یکهویی آقای راستگو، یکی اش هم ظهور او با قبا و عمامه بود. تازه فهمیدیم که طلبه بوده و حالا به قول آخوندها، ملبّس هم شده. با این حال، نحوه اجرای برنامه هایش فرق چندانی نکرد و همچنان سرگرم کننده بود، فقط دیگر سر و کله اش در کارتون سندباد پیدا نمی شد.
بزرگتر که شدم و از رده بینندگان برنامه کودک درآمدم، دیگر نفهمیدم آقای راستگو چه شد و آیا هنوز در برنامه کودک هست یا نه. انسان کم نظیری بود.
هرچه بزرگتر شدم، هر گاه به یادش افتادم، ارزش هنر و تواناییهایش را بیشتر درک کردم. هیچ اطلاعی ندارم که در بیش از سی سالی که بیننده اش نبودم، چه کرده و امیدوارم از فسادی که دامنگیر چهره های تلویزیونی شد، به دور مانده و خوشنام از دنیا رفته باشد.
یادش گرامی.
انتهای پیام
