پاسخ به تقی کروبی درباره ی دهه شصت

«محمد تقی کروبی»، فرزند آقای کروبی در مصاحبه ی اخیر زنده ی فیسبوکی خود با بی بی سی فارسی در جواب بخشی از یادداشت یک عضو تحلیلی انصاف نیوز پاسخی را مطرح کرد که هر دو و سپس پاسخی به آن در ذیل می آید.

بخش مورد نظر یادداشت به این شرح است:

«… آنچه مسبب اصلی انتقادات و روحیه‌ی مخالف جناب کروبی است همان کاهش بازی‌شان در قدرت بعد از ۶۸ و شدتش بعد از ۸۴ و اوجش بعد از ۸۸ است. همین کاهش بازی موجب گرایش هم قطاران جناب کروبی به توجه به حقوق مدنی و آزادی‌هایی شد که خود مخل آن در دهه‌ی ابتدایی انقلاب، آن هم به شکلی تند بودند. این کینه ناشی از کاهش بازی روی هم جمع شد تا اینکه از ۷۶ تا ۸۴ به دلیل سهمی از بازی به سکوتی نسبی گذشت و مجدد از ۸۴ به جمع کینه‌های سابق اضافه شد تا اینکه اتفاقات ۸۸ سبب‌ساز شد که کینه‌ها به بهانه‌ی مخالفت با دولتی مخالف سر باز کند و خود را در توجه به حقوق مردم و صلاح مملکت نشان دهد.
بررسی تمام آنچه جناب کروبی در نامه‌ی اخیر مرقوم فرمودند به یک کنار و اما آنچه ایشان مبنای یادداشت و عمل خود را وظیفه شرعی نامیده و دیگران را هم به آن توصیه کرده نکته‌ی سنگینی است و غیر قابل هضم. آن موقع می‌توان به صداقت و صافی برخی انتقادات درست جناب کروبی باور داشت که ایشان بی چون و چرا به غلط های دهه‌ی ابتدایی انقلاب و دوران قدرت خودشان اشاره کنند و نه مانند آنچه آقازاده‌ی محترمشان در بی‌بی‌سی فارسی بیان داشتند به یک بررسی جدا و نامرتبط به موضوع حواله دهند که هیچ بعید نیست آنچه امروز بر ایشان می‌رود مکافات مشابهاتش در زمان اوج قدرت خودشان بوده باشد که انشاالله چه بعید باشد و نباشد هرچه زودتر با حفظ مصالح کشور برطرف شود».

و پاسخ فرزند آقای کروبی این چنین بود:

«دوستمان اشاره کرده که آقای کروبی از زمان 68 که چپ های اسلامی به حاشیه رانده تر می شوند، آقای کروبی منتقدتر می شود. اجازه بدهید من موافق نباشم. به خاطر اینکه آقای کروبی زمان آیت الله [امام] خمینی رییس مجلس نبود. اتفاقا بعد از فوت ایشان که آقای هاشمی رییس جمهور شد ایشان رییس مجلس سوم شد. در واقع اگر رییس مجلس را جز مهم ترین مسوولیت های کشور بدانیم، کروبی اتفاقا این مسوولیت ها را بعد از فوت آیت الله [امام] خمینی به دست آورد. در دوران آیت الله [امام] خمینی نقش وی بیشتر در نهادهای خیریه بود. کمیته ی امداد را تشکیل داده، معتمد آن بوده، در بنیاد شهید، کمیته ی امداد، نماینده ی مجلس بوده و به دلیل همین اعتمادی که در آن مقطع توانسته بود در جامعه ایجاد کند در مجلس دوم و سوم رای دوم تهران را هر دوبار آورده بود. اما مسوولیت سیاسی وی از آن زمان بیشتر می شود…»

«هادی یاسمنی»، عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز در پاسخ به اظهارات آقای محمد تقی کروبی که در بالا آمده است، نوشت:
از دید نگارنده، جناب تقی کروبی از پاسخ روشن به اصل مطلب دوری کردند. بنابر آنچه از تاریخ به نظر می رسد، جناح چپ اسلامی، قدرتمندترین گروه در دهه ی ابتدایی انقلاب و مسبب اصلی نه تنها تندروی های آن دوران که به واسطه ی «اولین گروه قدرتمند حامی حاکمیت بعد از انقلاب» بودن، پایه گذار بسیاری از تندروی های پس از انقلاب بود که بسیاری از آنها امروز نیز به حقوق مدنی ضربه می زند. جناب آقای کروبی نیز خود از بزرگان اصلی جریان قدر دهه ی 60 بود نه اینکه صرفا مشغول امور خیریه باشد!

و اینکه ایشان بعد از 68 از نائب رییسی به ریاست مجلس سوم می رسد، به واسطه ی انصراف آقای هاشمی از ریاست قوه مقننه برای تصاحب قوه مجریه بود و ربطی به کاهش و افزایش قدرت ایشان بعد از 68 ندارد. واضح است که از همان سالیان ابتدایی بعد از 68 درگیری جناح چپ با حاکمیت به واسطه ی مواردی چون رد صلاحیت گسترده ی نیروهای این گروه در انتخابات مجلس چهارم، آغاز می شود و در سالیان بعد به واسطه هایی کم و زیاد می شود اما همواره ادامه می یابد که از نظر نگارنده مهم ترین واسطه ها سهم در بازی قدرت است. به عنوان مثال، طلایی ترین دوران رابطه ی آقای کروبی با حاکمیت بعد از 68 همان چهار سالی است که ایشان رییس مجلس تکرارنشدنی ششم (یعنی بالاترین سمت ایشان) و همانطور که در یادداشت نگارنده آمد دانه سفید اصلاح طلبان در تبعیت از ولایت فقیه در آن دوران می شود.

به نظر بهتر است در این نگاه انتقادی به دوران قدرت خود، رویکردی مانند فرزندشان اتخاذ نشود که به عنوان مثال در همین مصاحبه اشاره می کنند که نامه ی شدید الحن آقای کروبی به مرحوم منتظری قبل از عزل ایشان، امری صواب و مثبت بوده به این واسطه که مخاطب نامه ی انتقادی، فرد دوم حاکمیت بوده است. مثال رد این ماجرا این است که فرض شود یکی از تندروهای امروز به فرد دوم حاکمیت یعنی رییس جمهور نامه ای شدید اللحن بنویسد. آیا صرف نوشتن این مرقومه باعث افتخار است و از باب انتقاد باید از آن تقدیر کرد؟! یا آن را به سبب غش کردن به سمت جریان های قدرتمند مخالف دولت منتخب باید مذموم دانست؟! جناب کروبی نیز در شرایطی به عنوان یکی از بزرگان جریان افراطی چپ اسلامی نامه ی تندی به مرحوم منتظری می نویسد که قائم مقام رهبری در ضعیف ترین موضع خود، تحت فشار شدید از جانب حاکمیت و در آستانه ی عزل از مقام خود قرار دارد.

اما چه آقای کروبی تمایل داشته باشند رفع حصر شوند و چه به گفته ی فرزند ایشان خواهان نه رفع حصر که محاکمه شوند، دلیل ادعای جناب تقی کروبی نمی شود که نسبت به مظالمی که در دهه ی ابتدایی انقلاب و اوج قدرت گروه و جریان خود که آقای کروبی از بزرگان آن بود مانند حصر برخی بزرگان، اعلام موضع نداشته باشند. چه خوب که ایشان که معروف به شجاعت و صراحت هستند مانند برخی دیگر از هم قطاران قدیمی خود مانند جناب خاتمی که به برخی از اشتباهات خود و جریانشان مانند سواستفاده از قضیه ی «اسلام آمریکایی» در آستانه ی انتخابات مجلس سوم و هجمه ها به ملی مذهبیون اشاره کردند، برای خیر و همان که ایشان وظیفه ی شرعی نامیدند و همچنین کمک به تاریخ، به اشتباهات و خطاهای دوران قدرت خودشان اشاره کنند نه اینکه تیغ انتقادات ایشان تنها بر سر رقیب دیرین فرود آید.

تمام این مسایل مطرح شده نیز دلیل نمی شود که خواهان رفع حصر جناب کروبی نبود که به نظر بسیاری از حقوقدانان و اصحاب سیاست مانند علی مطهری مبنای قانونی ندارد. امید که با درایت دولت منتخب که یکی از وعده ها و شعارهایش رفع گرفتاری هایی مانند حصر و حبس بود و با همکاری مجلس اعتدالی منتخب دهم، موانع حصر، رفع و این گره از صحنه ی سیاسی کشور باز شود.

انتهای پیام