چرا دولت باید سکوت خود را بشکند؟

محمدمهدی حسینی، دانشجوی ارشد علوم سیاسی در یادداشت ارسالی به انصاف نیوز نوشت:

تقریبا از زمان آغاز بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی دولت بود که آنان که 8 سال همه ی قوا را در اختیار داشتند و تصور نمی کردند کسی که به آن ها گفته بود “مردم دیگر شما را نمی خواهند” پیروز انتخابات باشد، از شوک ناشی از نتیجه ی انتخابات خارج شدند و حملات به رییس جمهور را آغاز کردند. در جریان بررسی صلاحیت وزرا در مجلس، نمایندگان نزدیک به جبهه ی پایداری با سر و صدای زیاد و به صراحت از دولت می خواستند به بیش از 18 میلیون رای دهنده پشت کند و وزرای خود را مطابق میل آن ها انتخاب کند.

از آن زمان، رفته رفته دامنه ی حملات به دولت گسترده تر شد و روزی نیست که جریان نزدیک به رییس دولت قبل و جبهه ی پایداری از طریق صدا و سیما، منبرهای یک طرفه و … به دولت حمله نکنند. امروز برخلاف تابستان پارسال، حمید رسایی و مهدی کوچک زاده و همفکرانشان در مجلس تنها نیستند، احمد خاتمی از تریبون نماز جمعه به سیاست های دولت حمله می کند و حتی مجری برنامه ی دیروز امروز فردا در برنامه ی تلویزیونی زنده این صحبت رییس جمهور که “نباید مردم را به زور شلاق به بهشت ببریم” را پوپولیستی می خواند. 

 جریان مخالف دولت که سکوت و خویشتن داری دولت را احتمالا نشانه ی ضعف پنداشته، پا را از این سخنرانی ها هم فراتر گذاشته و تجمعات و همایش های بدون مجوز برگزار می کند. این جریان یک روز برای مذاکرات هسته ای اعلام دلواپسی می کند و یک روز از سیاست های فرهنگی دولت ابراز نگرانی.

دولت تا امروز مصلحت را در سکوت کردن و عدم واکنش به این حملات دیده است اما به نظر می رسد اگر این وضعیت ادامه پیدا کند کار برای دولت بسیار سخت خواهد شد و دولت برای پیش بردن سیاست هایش با مشکلات جدی تری مواجه می شود. روند فعلی احتمالا در آینده ای نزدیک سبب بروز 4 مشکل جدی برای دولت خواهد شد، کما اینکه هم اکنون نیز می توان این 4 مشکل را حس کرد:

1 . منفعل شدن بدنه ی دولت: عدم ایستادگی دولت در برابر مخالفان و دفاع نکردن از سیاست هایش سبب می شود بدنه ی دولت به شدت تحت فشار قرار بگیرد. وزرا اگر سایه ی استیضاح را روی سر خود حس کنند در برخی موارد عقب نشینی خواهند کرد و ترجیح خواهند داد قربانی نارضایتی افراطیون از سیاست های دولت نشوند. در سطوح پایین تر هم وضع به همین منوال است. فرمانداران محافظه کارانه ترجیح می دهند رضایت نمایندگان مجلس را کسب کنند و حتی از سخنرانی چهره های اصلاح طلب و اعتدال گرا جلوگیری می کنند. در چنین شرایطی حتی شاید ممیزان ارشاد هم اعمال سیاست های دولت احمدی نژاد را به سیاست های دولت روحانی ترجیح بدهند.

2 . نارضایتی و ناامیدی پایگاه اجتماعی دولت و عدم حضور در صحنه: همین امروز هم می توان حس کرد که شور و نشاط برآمده از انتخابات 24 خرداد کمرنگ شده است. بسیاری از کسانی که با حضورشان معادلات را بر هم ریختند و نتیجه ی غیرمنتظره ای را رقم زدند، توقع داشتند دولت محکم تر در برابر مخالفت ها بایستد و از سیاست هایش و از حامیانش دفاع کند. اینکه برخی از مسوولان دولت به مساله ی «فتنه ی 88» دامن بزنند و وزارت کشور از «گشت ارشاد» دفاع کند و همایش های حامیان دولت لغو شود و از سخنرانی شخصیتی مثل نوه ی امام هم جلوگیری شود فاصله ی بسیاری با خواسته های حامیان دولت دارد. در کنار این ها، حملات روزانه به دولت و سیاست هایش از طریق صداوسیما و تلاش برای اینکه به حامیان دولت گفته شود چیزی تغییر نکرده، ناامیدی را به آن ها تزریق می کند. نتیجه ی این وضع، تنها ماندن دولت در برابر مخالفان است.

3 . فاصله گرفتن مراجع و علما از دولت: افراطیون ماه هاست تلاش می کنند نظر مراجع و علما را جلب کنند و آنان را در مقابل دولت قرار دهند. انتقاداتی که از سیاست های فرهنگی دولت می شود و از تریبون های یک طرفه اعلام می شود و در پاره ای از موارد با اطلاعات غلط و اغراق همراه است، هدفی جز رویارویی علمای دینی با دولت ندارد. البته تا امروز افراطیون موفقیت چندانی در این زمینه به دست نیاورده اند اما بعید نیست ادامه ی این وضعیت و پاسخ ندادن دولت به مخالفت ها و عدم شفاف سازی سبب تقابل علما با دولت و در نتیجه تحت فشار قرار گرفتن دولت بشود.

4 . پیشروی افراطیون در موضوعات مختلف: مخالفان دولت، انتقادات به دولت را از معرفی چهره های اصلاح طلب برای تصدی وزارتخانه ها آغاز کردند. آن ها با پیش کشیدن موضوع فتنه ی 88 سعی کردند کابینه ی دلخواه خود را تشخیص دهند. در ادامه، سیاست خارجی دولت را مورد انتقاد قرار دادند و دلواپس مذاکرات هسته ای شدند. امروز آن ها تلاش می کنند در موضوع فرهنگ هم سیاست های خود را به دولت دیکته کنند و حتی در موضوع تلاش دولت برای جلوگیری از مصرف بنزین های آلوده و رسوایی بورسیه ی غیرقانونی 3000 نفر در دولت احمدی نژاد هم دولت را تحت فشار قرار داده اند. این روند باعث خواهد شد مخالفان پر سر و صدای دولت، هرجا که احساس خطر کنند با سر و صدا مانع اعمال سیاست های دولت شوند.

 

انتهای پیام