از «تدبیر علوی» تا «انقلاب فامیلی»

غلامرضا بنی‌اسدی، روزنامه‌نگار در یادداشتی با عنوان «از «تدبیرِ علوی» تا «انقلابِ فامیلی»؟!» که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

من ذاتا آدم خوش‌بینی هستم که مدام با امید، فرداها را انتظار می‌کشم. به رسمِ سهراب سپهری هم یاد گرفته‌ام اگر چون مردِ مسافر از اتوبوس پیاده شوم، مسیر نگاهم را تغییر دهم و بخوانم “چه آسمانِ تمیزی”. با همین نگاه هم خبرها را می‌خوانم اما برخی اوقات در قیاسِ گفته‌ها با هم در می‌مانم. یک نمونه‌اش همین صحبت حضرتِ آقای حاج علی اکبری که فرمودند، “تدبیر علوی را در دولت و از سوی دیگر شمشیر علوی را در دستگاه قضایی مشاهده می‌کنیم. مجلس انقلابی هم با طراوت و نشاط به میدان آمده است.” و دیگر تریبون‌داران محترمی که قیاس‌هایی از این دست را فراوان در کلام دارند. من به دریافت خود از جامعه امروز و آنچه تاریخ از جامعه و مدل حکمرانی علوی گزارش می‌کند کاری ندارم. لابد من درست متوجه آنچه در جامعه می‌گذرد نیستم و آنچه خوانده‌ام دقیق نبوده است و الّا بزرگوارانی که به شانِ عدالت پشت تریبون و در محراب قرار می‌گیرند که ناصواب نمی‌گویند. فقط می‌مانم برخی گفته‌های دیگر دوستانِ انقلابی را چطور باید بخوانم که نسبت به گزاره‌ای که جناب حاج علی اکبری از نهاد جان بر زبان آوردند را به چالش نکشد. یکی‌اش همین که شاعرِ انقلابی، جناب آقای علیرضا قزوه، شعر و توئیت کرده است؛

«شد صورتِ خلق، سرخ از سیلیِ‌تان
کو تجربه؟ کو مدرکِ تحصیلیِ تان؟
این دولتِ انقلابِ اسلامی ماست
نه دولتِ انقلابِ فامیلیِ‌تان!

تا جایی که به یاد دارم و از خود حضرات شنیده‌ام، مولا علی(ع) در انتخابِ کارگزاران حکومتش هرگز، فامیل‌گزینی نداشت. داماد هم داشتند حضرت اما ولایتی به ایشان واگذار نکردند. آقازاده‌های معصوم و تالیِ معصوم ایشان هم عهده‌دار مسئولیتِ حکومتی نبودند. بله، در جنگ، نقش‌آفرین بودند. امام حسن را شیرِ میدان جمل می‌خوانند و محمد بن حنفیه نیز در معرکه خطر جنگ تیغ می‌زد و عباس نیز به قلبِ جنگ می‌زد. نمی‌دانم این خوانده‌ها و شنیده‌ها چقدر کامل است اما این را خوب می‌دانم که قیاس‌هایی از این دست، برای مسئولان امروز، ارزش افزوده‌ای نخواهد داشت چون مردم دارند با همه وجود می‌بینند اما در نگاه مردم به ویژه نسلِ جوان به حکومت علوی تردید ایجاد خواهد کرد. حالا حساب کنید چه را پای چه و که قربانی می‌کنید!

انتهای پیام