خرید تور تابستان ایران بوم گردی

معصومان و «قانع کردن جامعه»

حجت‌الاسلام احمد حیدری در یادداشتی با عنوان «معصومان و «قانع کردن جامعه»» که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

معصومان و بندگان برگزیده خدا که الگوهای خدایی برای انسان‌ها و جامعه‌ها هستند، به قانع ساختن جامعه و ریشه‌کن کردن سؤال‌ها و شبهه‌ها با دادن «زمینه یافتن جواب شافی و کافی»، همت داشتند و هیچگاه با تمسک به تقدّس، قدرت ظاهری یا باطنی و …، در صدد ساکت کردن جامعه نبودند. متأسفانه سنّت و سیره این الگوهای کامل و کمال، اگر نگوییم به فراموشی سپرده شده، حداقل آن که در بسیاری زمینه‌ها رعایت نمی‌شود و بر ماست که با «بُلد کردن» فرازهای مهم زندگی آنان، جامعه را با سنت و سیره ناشناخته و فراموش شده آنان آشنا سازیم.

سؤال و شبهه با توجه به وجود زمینه‌ها و بی‌اختیار در اذهان پیدا می‌شود و حتی اگر دشمنان و بی‌دینان در پیدایش یا رواج دادنش دخیل و اصیل باشند، فقط با جوابگویی قانع کننده است که می‌توان آن را ریشه کن ساخت و گر نه با تمسک به تقدّس، قدرت، نسبت دادن آن به دشمنان و …؛ حداکثر می‌توان آن را در اذهان پنهان ساخت و از اظهار آن جلوگیری کرد. شبهه و سؤال در هر زمینه‌ و نسبت به هر کس، حتی خدا، پیامبر، امام و …، ممکن است ایجاد شود.

امام رضا در سال 148 هجری متولد شد و تا سال 195 یعنی 47 سالگی صاحب فرزند نشد و وقتی در این سال امام جواد متولد شد، با توجه به گندمگون بودن شدید ایشان [که گاهی ایشان را به همین جهت از روی سرزنش «سیاه» می‌خواندند(بحار الانوار 50/5)]، در فرزند بودنش برای امام رضا شک و شبهه شد. عجیب این است که شبهه کنندگان نه فقط دشمنان امامت، ولایت، دین و …؛ بلکه حتی برادران، برادرزادگان، خویشاوندان و شخصیتی همچون «علی بن جعفر الصادق» از عالمان و شخصیت‌های مبرّز اهل بیت و شیعه؛ بودند.

ظاهرا این شبهه چند سال در جامعه رواج داشته و در این مدت امام که حتی مدتی عنوان «ولایت عهدی» داشت، نه در صدد نفرین آنان برآمد و نه آنان را به زندان و عقاب تهدید کرد و نه …؛ بلکه اجازه داد به صورت طبیعی این پدر و فرزندی ثابت شود و شک و شبهه از بین برود.

عموی بزرگوار امام رضا، علی بن جعفر الصادق(ع) می‌گوید: «ما عموهای امام رضا و برادرانش در حق او ستم کردیم وقتی به امام رضا گفتیم ما امام «تیره رنگ»[گندمگون شدید و سیاه] نداشته‌ایم![در فرزندی و امامت امام جواد شک کردیم]. امام رضا در جواب فرمود: ولی او فرزند من و امام است. ما گفتیم رسول خدا در این امور به تشخیص قیافه شناسان حکم می‌کرد و ما هم به تشخیص آنان گردن می‌نهیم. امام اجازه داد به قیافه شناسان رجوع کنییم. ما عموها و برادران و خویشاوندان امام، کناری صف کشیدیم و امام را لباس پشمین کارگران پوشانده و بیل به دست در باغ به کار گماشتیم؛ بعد از قیافه‌شناسان خواستیم پدر امام جواد را معرفی کنند. قیافه شناسان بعد از بررسی گفتند در بین شما مردان و در این جمع پدر این فرزند نیست فقط آن آقای بیل به دست [که هنوز چهره‌اش را به جهت فاصله، درست ندیده بودند] می‌تواند پدر این فرزند باشد و همین که امام برگشت و چهره امام رضا را به درستی دیدند، به قطع و یقین گفتند این پدرش است.(مسائل علی بن جعفر 321 و کافی 1/322 و …)

تا اینجا مومنانی مثل علی بن جعفر در فرزندی امام جواد از امام رضا شک داشتند و با این جریان، شکشان برطرف شد و به فرزندی او ایمان آوردند ولی دشمنان ولایت و امامت و …، دست‌بردار نبودند و حتی او را به بعضی از غلامان امام رضا نسبت دادند! وقتی امام رضا از طرف مأمون به مرو فراخوانده شد. در آن زمان و در ایامی که امام جواد در مکه بود، جمعی ایشان را به قیافه شناسان نشان دادند تا نسب وی را معلوم کند! قیافه شناسان تا ایشان را دیدند، به نسب طاهر و طیب ایشان و بودن وی از سلسه اطیاب، از نسل رسول خدا و علی بن ابی‌طالب اعتراف کردند و عرضه کنندگان وی به قیافه شناسان را به شدت مذمت نمودند.(بحارالانوار 50/8 و هدایة الکبری295، دلائل الامامه384)

اگر امام رضا با تمسک به تقدّس خودش یا با نفرین و کرامت یا با تمسک به قدرت معنوی یا ظاهری خود در مقام ولایت‌عهدی با شبهه کنندگان مواجه می‌شد، شاید می‌توانست آنان را ساکت کند ولی این شبهه زدوده نمی‌شد و مانند غده بدخیمی در تاریخ امامت ماندگار می‌شد ولی ایشان با سماحت آن را ریشه‌کن ساخت. ما باید به امامان اقتدا کنیم و نه با سرکوب شبهه کنندگان بلکه با جوابگویی اقناع کننده، شبهه را ریشه کن کنیم. بدان امید.

انتهای پیام

بانک صادرات

نوشته های مشابه

یک پیام

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا