شما امنیتی نیستید، آژانید

علی نیلی، عضو تحریریه انصاف نیوز در یادداشتی با عنوان «شما امنیتی نیستید، آژانید» نوشت:

با انتشار نخستین شماره روزنامه هم‌میهن، خبرگزاری فارس به عادت مألوف و همیشگی‌اش، در گزارشی مغرضانه به انتشار یادداشت‌های یک روزنامه‌نگار پیش‌کسوتِ رانده‌شده از وطن واکنش نشان داد و با ادبیاتی سخیف، نه به اتهام‌پراکنی که به لجن‌پراکنی علیه آن پیش‌کسوت در ظاهر و همه‌ی روزنامه‌نگاران منتقد در باطن پرداخت.

در سال‌های اخیر، به اشتباه، خبرگزاری فارس خبرگزاری امنیتی خوانده شده است. ای‌کاش چنین بود و ما رسانه‌ای داشتیم که ضمن نزدیکی به سازمان‌های امنیتی، فهمی هم از امنیت و صلابت و قدرت نرم و دیپلماسی عمومی و عمق استراتژیک و… داشت تا به آن مراجعه می‌کردیم و از ملاحظات نظام امنیتی کشور مطلع می‌شدیم، خط قرمزها را می‌شناختیم و حساسیت‌ها را درک می‌کردیم. متاسفانه اما چنین نیست و با افت کیفیت در همه‌ی شئون حیات جمعی ایرانیان در یکی دو دهه‌ی اخیر، مقوله‌ی امنیت هم تحول معنا پیدا کرده است و خبرگزاری فارس، اتفاقا ارگان آن دسته از نیروهای امنیتی شده که فهم‌شان از این مقوله حیاتی و مهم، فهم پلیسی و پاسبانی است. (در این تلقی از امنیت، ریشه‌ها اهمیت ندارد و شما باید صورت مساله را پاک کنید تا حوزه تحت مسئولیت خود را امن و امان جلوه دهید)

در گزارش فارس، مسعود بهنود به استناد اسنادی موهوم، «خبرچین ساواک» خوانده شده است در حالی که هیچ سندی، به واقع هیچ سندی، تا امروز منتشر نشده است که این ادعا را اثبات کند.

توجه داشته باشیم که در چهار دهه‌ی اخیر، اغلب نیروهایی که بخش اسناد وزارت اطلاعات و سایر دستگاه‌های امنیتی را راهبری می‌کرده‌اند، به حد کفایت انگیزه و امکانات لازم برای تخریب کسی چون مسعود بهنود را داشته‌اند و برخی‌شان شاگردان مکتب حاج حسین شریعتمداری بوده‌اند که قلم بی‌لگامش شهره‌ی آفاق است.

من از آن دسته پژوهشگران تاریخ معاصر ایران هستم که می‌توانم ادعا کنم اکثر قریب به اتفاق کتاب‌های سندی وزارت اطلاعات و بنیاد مستضعفان و مرکز اسناد انقلاب اسلامی و مرکز بررسی‌های تاریخی و حتی سازمان‌های پوششی مانند دفتر پژوهش‌های روزنامه‌ی کیهان را تورق کرده‌ام. نه در کتب اسنادی که درباره‌ی مطبوعات عصر پهلوی منتشر شده، نه در کتاب اسناد رجال عصر پهلوی و نه در دیگر کتاب‌های سندی موضوعی، هیچ سندی برای اثبات مدعای خبرگزاری فارس وجود ندارد و به همین دلیل هم هست که نویسنده، مجبورشده نشستن سردبیر روزنامه آیندگان در ردیف اول کنفرانس مطبوعاتی پرویز ثابتی، معاون امنیت ساواک، را به عنوان سند اثبات خیانت بهنود جا بزند.

بولتن‌نویس فارس حتی زحمت جست‌وجوی ساده‌ی اینترنتی را هم به خود نداده تا متوجه شود ادعای همکاری بهنود و ساواک چقدر مضحک و بی‌پایه است. ضمن این‌که تا حدود و ثغور این همکاری ادعایی مشخص نشود، اشخاص و سابقون بسیاری پیش از بهنود قرار دارند که باید درباره سوابق و صبغه خود در آن رژیم توضیح دهند؛ چه آنان که در دفتر فرح پهلوی خدمت می‌کردند و چه آنان که توبه‌نامه نوشته بودند و اتفاقا مورد وثوق خبرگزاری فارس هم هستند.

نویسنده‌ی فارس در فراز پایانی نوشته‌اش، از ولی‌نعمتان خود خواسته به ماجرا ورود کنند تا مانع بهنود و امثال بهنود شوند. این هم البته حربه‌ی شناخته‌شده کاسبان امنیت است؛ فضای رسانه‌ای باید از میانه‌روها و اهل مدارا خالی شود تا میدان به دست تندروهای رگ‌گردنی بیفتد. آن‌وقت است که وجود رسانه‌ی امنیتی، توجیه می‌یابد و می‌توان پروژه‌های دندان‌گیری تعریف کرد.

به هر حال مسعود بهنود به گواه آثار مکتوب و محتواهای تولیدی‌اش، یکی از برجسته‌ترین روزنامه‌نگاران اهل مدارا و گفت‌وگوی ایران است. کارنامه‌اش هم قابل نقد است و حتی می‌توان از اشتباهات و خطاهایش حرف زد. تا جایی هم که می‌دانیم، برای رساندن پیامش به گوش مخاطب، نیازی به رسانه‌های داخلی ندارد. بنابراین ممکن است با داغ و درفش مانع انتشار مطالبش در رسانه‌های داخل شد اما مانع شنیده‌شدنش نه.

دوستان ما در خبرگزاری فارس، که نمی‌خواهند باور کنند عرصه‌ی رسانه‌ای داخل کشور را هم به رسانه‌های آن‌ور آبی باخته‌اند، این را فهم نکرده‌اند که دیگر نمی‌توان مقابل پیام دیوار کشید؛ به همین اعتبار است که می‌گویم فهم‌شان از امنیت، رنگ و بوی پلیسی دارد. آری برادر، شما امنیتی نیستید، آژانید.

انتهای پیام