هیجان مال شماست، بچه‌های جنگ اهل معرفت بودند

غلامرضا بنی‌اسدی، روزنامه‌نگار در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

بچه های جنگ، در گیر هیجان نبودند. معرفت را به جان چشیدند. نه فقط خودشان از مرزهای فهمِ برخی مدعیان، هزاران فرسنگ فراتر رفته بودند که خانواده‌شان هم به شناختی تمام ساحتی رسیده بودند.  به معرفتی که رگ و پی جان‌شان را به یقین غنی‌سازی کرده بود. اگر دشمن با جنگ ترکیبی به میدان آمده بود تا هم خاک‌مان را بگیرد و هم ما را از خدا جدا کند و هم حق و باطل را برای ما جا‌به‌جا نماید، اینان هم با جهاد ترکیبی به مواجهه و دفاع برخاستند. به معرفتی، دیده باز کردند که اگر همه جهان از تاریکی سرشار می‌شد، اینان چراغ راه می‌شدند. اگر باطل، هزار پیراهن حق به تن می‌کرد، از پشت همه آن جامه‌ها ذات او را عیان می‌دیدند. اینان را شعوری تمام ساحتی در جان بود نه اینکه جهان‌شان درگیر هیجان شود و شوق جنگ.بازی آنان را به جبهه بکشاند.

یکی از بی شمار سند معرفتی همین نگاه مادر شهید که – پیشترها- در گزارش یک خبرنگار خواندم که نوشته بود؛ خاطرم هست روزی با مادر بزرگوار شهیدی گفت‌وگو می‌کردم. از او پرسیدم با علم به مرگبار بودن جنگ و حضور در جبهه، چگونه به فرزند شانزده‌ساله‌اش اجازه داده است برود و بجنگد. آیا پس از شهادت تنها پسرش، پیش نیامده است از این تصمیم در خلوت خود پشیمان باشد؟ جمله‌ای ماندگار گفت که زوایایِ این فداکاری و پذیرش عمری رنج دوری را برایم روشن ساخت؛ “اگر هر مادری فقط برای حفظ فرزند خودش چشم از باقی فرزندان آب و خاکش بپوشد، هم فرزند خود و هم دیگری را با دست خویش به دشمن سپرده است. آن روز به تصمیم پسرم برای دفاع از میهن دل دادم و امروز از مقامی که نزد خدا یافته است دل‌شادم.” پدر شهیدی را هم می‌شناسم که دو پسرش را راهی جبهه کرد. غذای‌شان را هم در قالب نان خشک و کنسرو و… همراه‌شان کرد تا از خاک خود که دفاع می‌کنند، گره سفره خود را باز کنند. می‌گفت نباید به اندازه لقمه نانی هم از دولت بخورند. می‌گفت هرکدام از ما باید رزمنده‌ای را بفرستیم جبهه و تدارکش هم بکنیم. او هم اصلا نمی‌دانست هیجان را با کدام “ه” می‌نویسند اما می‌دانست بر شانه هر انسان دو ملک هستند به نام رقیب و عتید که نفس‌ها را، پلک زدن‌ها را هم ثبت می‌کنند.

ما با مادرانی چنان و پدرانی چنین، فرزندانی بزرگ پرورش دادیم که دنیا با همه بزرگی‌اش در برابرشان کوچک می‌شد. لطفا درباره رزمندگان و شهدا که صحبت می.کنید، فکر کنید بعد حرف بزنید. البته اگر برای‌تان قوه عاقله‌ای و ظرفیت فکری مانده است…

انتهای پیام