البرز صاحب نخستین معدن زباله کشور!
سایت محلی صدای رسانه در استان البرز نوشت:
رودخانه شادچای در نزدیکی شهرک صنعتی سیمین دشت از جمله رودخانه هایی است که دارای معادن مناسب شن و ماسه بوده و وجود درصد کم خاک در محصول، آن را از دیگر نقاط متمایز نموده است. معادنی که یکی از وسیع ترین آنها، حالا محل تخلیه نخاله های خطرناکی چون زباله های بیمارستانی شده و گودال های آن به معدن زباله تبدیل شده است!
شاید شنیدن این نکته که استان البرز دارای معدن زباله(!) هم هست مخاطبان و ساکنان استان را مبهوت و حیرت زده کند اما به راستی معدنی در شهرک سیمین دشت وجود دارد که امروزه ماهیت آن از شن و ماسه به معدن زباله و نخاله های بیمارستانی، ساختمانی و خانگی تغییر کرده است!
معدنی که جواز بهره برداری آن از سوی سازمان صنایع و معادن برای برداشت شن و ماسه صادر شده اما مشخص نیست کامیون های حمل زباله چگونه از آن سر درآورده و نخاله های بسیار خطرناک و بیماری زایی چون زباله های بیمارستانی و عفونی را آنجا تخلیه می کنند.
تجمع کارتن خواب ها و متکدیان از دیگر عوارضی است که این زمین معدنی را به نقطه ای سیاه و غیرایمن در نقشه استان البرز مبدل کرده است.
استان البرز و شهر کرج به عنوان یکی از منابع معادن رودخانه ای شن و ماسه کشور از اهمیت خاصی برخوردار است و بهره برداران متعددی در این زمینه فعالیت می کنند. این محصول از پایه های اولیه تولید بتن و آسفالت می باشد که در صنایع ساختمان سازی و راه سازی دارای کاربردهای متفاوت و بسیاری است. رودخانه شادچای در استان البرز از جمله رودخانه هایی است که دارای معادن مناسب شن و ماسه است و امروزه یکی از وسیع ترین آنها، به محل تخلیه نخاله های خطرناکی چون زباله های بیمارستانی تبدیل شده است.
متخصصان علوم بهداشتی و محیط زیست، یکی از خطرناکترین انواع زباله ها را عفونی، بیمارستانی و شیمیایی می دانند؛ زباله هایی که ورود آنها به چرخه طبیعت از طریق خاک، بدون رعایت اصول بهداشتی و فنی، به منزله نابود کردن تدریجی حیات در یک منطقه بوده و می تواند با اختلال در این چرخه همه موجودات زنده، از حشرات گرفته تا احشام، آبزیان و در نهایت انسان ها را به واسطه تنفس و تغذیه از میان ببرد.
شاید بتوان دفن غیربهداشتی زباله های عفونی و بیمارستانی را به بمبی شیمیایی تشبیه کرد که عوارض و آثار زیانبار ناشی از آن تا سال های سال بر نسل انسان هایی که پا به عرصه حیات می گذارند، باقی می ماند. این بمب خطرناک، در اغلب کشورهای توسعه یافته به طرق فنی و تخصصی بی خطر و استرلیزه می شوند تا برای موجودات زنده از کمترین میزان خطر و آسیب برخوردار باشند.
در ایران نیز شیوه های متفاوتی برای امحاء زباله های عفونی وجود دارد اما اصل غیرقابل عبور در این امر، ضدعفونی کردن زباله هایی است که به دلیل آلودگی بالا و برندگی شان باید مراقبت ویژه ای از آنها به عمل آید.
در ایران، سازمان حفاظت محیط زیست مسئول اصلی نظارت بر مدیریت اصولی پسماندها است و سازمان مدیریت پسماند شهرداری ها وظیفه جمع آوری، انتقال و امحاء زباله ها در شهرها را به عهده دارند.
قانون تمامی صاحبان مراکز درمانی، کلینیک ها، بیمارستان ها و مطب های پزشکان را موظف کرده است برای دریافت مجوز، قرارداد انتقال زباله های عفونی و بیمارستانی خود را با مدیریت پسماند شهری منعقد کنند و از این طریق امکان دفن غیربهداشتی این مواد آلوده را به طرق غیرکارشناسی و غیربهداشتی به حداقل برسانند. با این حال مشخص نیست معدنی با بیش از 10 هکتار وسعت و قرارگیری در نزدیکی رودخانه هم اکنون چگونه به محل تخلیه این زباله ها تبدیل شده است؟!
آلودگی خاک و آب، علاوه بر فاجعه ای که در نتیجه بهره برداری کارخانجات غذایی و دارویی سیمین دشت از رودخانه مذکور می کنند، اسفناک ترین و گسترده ترین محصول این تخلف غیرقابل انکار بهره بردار معدن مذکور است که از طریق تخلیه زباله در محل، سود بسیاری را به جیب زده است. سودی که دود آن چشم همه مردم منطقه را خواهد سوزاند…
نامه نگاری های متعدد میان دادستانی، سازمان حفاظت محیط زیست، اداره بهداشت فردیس و دیگر دستگاه های متولی بر این تخلف آشکار صحه گذاشته و مستنداتی مبنی بر دستور معاونت فنی و عمرانی استانداری البرز به ریاست سازمان صنعت، معدن و تجارت استان برای جلوگیری از این تخلفات موجود است.
این مستندات و گفته های شاهدان عینی تا آنجایی به واقعیت نزدیکند که در یک مرحله آتش ناشی از سوزاندن زباله ها در این معدن به گونه ای شدت یافت که تنها سازمان آتش نشانی با حضور در محل موفق به اطفای حریق شد.
اینکه این زباله ها چگونه از درون و بستر رودخانه و همچنین معدن مذکور سر در می آورند روشن نیست و بخش های متعددی باید نسبت به آن پاسخگو باشند اما اینکه دانشگاه علوم پزشکی به عنوان یکی از
اصلی ترین متولیان امر در حوزه نظارت بر فعالیت های بیمارستان ها و مراکز طبی و درمانی چرا از این امر بی اطلاع است و تاکنون پیگیری آشکاری برای کشف مراکز درمانی ای که زباله های خود را به این محل انتقال می دهند، نکرده پرسشی است که باید مسئولان به آن پاسخ دهند.
به گفته شاهدان هم اکنون حدود چهار سال از زمان نخستین تخلیه زباله در معدن فوق می گذرد و این محل بعد از گذشت این سال ها، به رغم همه شکایات مردمی و دعوی های حقوقی که در دادگستری و بین دستگاه های مختلفی چون سازمان صنایع و معادن، منابع طبیعی، محیط زیست و … طرح شده نه یک منبع تولید محصول و ثروت، بلکه نقطه ای پرخطر برای شهر و استان به شمار می آید.
ای کاش مسئولان به هوش آمده و با گذر از نامه نگاری های مرسوم و جلوگیری از رانت هایی که به واسطه ایجاد ارتباطات متعدد توسط بهره بردار معدن با بخش ها و دستگاه های مختلف به دست آمده، جلوی گستردگی بیش از پیش این فاجعه را گرفته و آب و خاک ایمن تری را برای شهروندان و ساکنان این خطه فراهم آورند.
انتهای پیام
