نظر رهبری درباره ی «ربّنا»ی شجريان: استثناهايى هم وجود دارد، مثلا ربنای شجریان …
در روزهای اخیر بحث هایی درباره ی پخش مجدد ربنای استاد شجریان در صداوسیما شد که سالیان دراز مردم به شنیده آن در ماه رمضان قبل از اذان مغرب عادت کرده بودند ولی چند سالی هست که پخش آن متوقف شده است.
به گزارش انصاف نیوز، در پی، نظر مقام معظم رهبری در ابتدای دهه ی هفتاد در دو سخنرانی می آید که در آن، ربنای شجریان یکی از استثناها خوانده شده است.
یکم: بخشی از بيانات در ديدار اعضاى گروه ويژه و گروه معارف اسلامى صداى جمهورى اسلامى ايران در تاریخ ۱۳۷۰/۱۲/۱۳
البته اين نكتهيى كه عرض كردم، شامل دعاهايى كه بعد از اذان صبح خوانده مىشود، يا دعاى روزها – كه قبلاً خوانده مىشد و الان مدتى است آن را قطع كردهاند و ما هم گفتيم كه قطع نكنند – نمىشود. اگر اين دعاها را با سبك قرآنخوانىِ فارسى بخوانند – همين سبكى كه در مسجدها مىخوانند – مطلوبتر است؛ آن آهنگهاى كشيده خيلى مناسب نيست. البته همين ديروز يا پريروز بود كه ديديم بعد از اذان دعايى با لحن عربى خوانده شد كه خوب و دلنشين بود؛ اما اگر بخواهند آن را بِكِشند، چيز مطلوبى نخواهد شد. البته استثناهايى هم وجود دارد؛ مثلاً آن «ربّنا»هايى كه شجريان خوانده و در ماه رمضان قبل از اذان مغرب مىگذارند، يك كار هنرى است؛ يك كار حالى نيست؛ مناسب نيست كه بعد از اذان، كسى بخواهد آنطور چيزى را بگذارد؛ نه، بعد از اذان، به نظرم مىرسد كه همين صداى معمولىِ مسجدىِ ما بهتر و مناسبتر باشد.
دوم: بخشی از بيانات در ديدار اعضاى گروه ادب و هنر صداى جمهورى اسلامى ايران در تاریخ ۱۳۷۰/۱۲/۰۵
در موسيقى، دو مصداق روشن وجود دارد؛ يك مصداق حرام قطعى، يك مصداق حلال قطعى؛ بين اين دو محدوده هم موارد مشتبه است. حرام قطعى، آن موسيقىيى است كه انسان را از خود بىخود مىكند؛ از حقايق بىخود مىكند؛ از خدا بىخود مىكند و به شهوات سوق مىدهد. موسيقى لهوى – كه دربارهى آن از ما سؤال مىكنند و ما هم جواب مىدهيم كه موسيقى لهوى حرام است – اين كار را با انسان مىكند. لهو، يعنى «ما يلهى عن اللَّه»،(12) «ما يلهى عن ذكر اللَّه».(13) آن چيزى كه انسان را از حقايق عالم غافل مىكند و به عالم توهمات و خيالات مىبرد، يا به شهوات مىكشاند، لهو و حرام است. موسيقىيى كه وقتى براى دختر و پسر جوان، يا حتّى غير جوان نواخته بشود، يا عرضه بشود، يا خوانده بشود و او را به ملاهى و مناهى و فساد و شهوات بكشاند و از آن نزاهت مطلوب اسلام خارج كند، حرام است؛ اين مىتواند موسيقى سنتى باشد، مىتواند موسيقى غربى باشد، مىتواند موسيقى محلى – يا به قول شماها موسيقى مقامى – باشد؛ فرقى نمىكند؛ هر موسيقىيى كه اينطورى باشد، مصداق بارز حرام است. آن موسيقىيى كه اين خصوصيات را ندارد، حلال است؛ مثلاً خوانندهى خوب و خوشصدايى، شعر خوشمضمونى را مىخواند و نوازندهيى هم مىنوازد و آن مضمون شعر، شنونده را به سمت حقايق اسلامى و الهى و عرفانى و حقايق زندگى – ولو خارج از مسائل عرفانى و الهى باشد – نزديك مىكند؛ اين قطعاً اشكال ندارد و حرام نيست. مثلاً در اوايل جنگ صداى شجريان را مىگذاشتند كه اينطور مىخواند: «بشنويد اى گروه جانبازان / سرنوشت وطن به دست شماست»؛ هيچكس نمىگويد اين حرام است؛ با اينكه آن نوازنده هم همان سازهاى معمولى را مىزند؛ اما اين مضمون، يك مضمون حلال است و احدى ادعا نمىكند كه اين حرام است؛ در حالى كه از لحاظ موازين فنى، صداى اين بهتر از تاج اصفهانى است؛ آن نوازندهيى هم كه در كنارش مىنوازد، معلوم نيست كه خيلى با آن گذشته فرق داشته باشد.
http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=2597
انتهای پیام