خرید تور تابستان ایران بوم گردی

وقت آن است که کشور به سمت وضعیت سفید برود

«محمد فاضلی» استاد دانشگاه شهید بهشتی در یادداشتی تلگرامی درباره روند تاریخ ایران بعد از انقلاب نوشت:

🔹 رادیو در سال‌های جنگ، موقع حمله هوایی، به یکباره این عبارت را پخش می‌کرد: «توجه! توجه! علامتی که هم اکنون می‌شنوید اعلام خطر یا وضعیت قرمز است و معنی و مفهوم آن این است که حمله هوایی انجام خواهد شد. محل کار خود را ترک و به پناهگاه بروید.» و بعد از آن صدای آژیر پخش می‌شد.
🔹 آژیر قرمز اما صدایی فقط برای مواقع حمله هوایی نیست. ما همه سال‌های پس از انقلاب را کم‌وبیش در وضعیت آژیر قرمز زندگی کرده‌ایم.
🔹 کودکی پنج ساله بودم که جنگ را عراق بر ما تحمیل کرد و وقتی جنگ پایان می‌یافت سیزده ساله شده بودم. اقتصاد، سیاست، جامعه و فرهنگ همه در پناهگاه بودند، وضعیت قرمز بود.
🔹 جنگ که تمام شد، تازه داشتیم از پناهگاه خارج می‌شدیم تا خرابه‌های بازمانده از جنگ را بسازیم. وضعیت زرد بود، اقتصادی ورشکسته و بازمانده از جنگ که سایه تحریم‌ها و تهدیدها را بالای سر داشت. تحریم‌های آمریکا تازه از راه می‌رسیدند. وضعیت اقتصاد در سال‌های 1373 و 1374 باز دوباره رو به وخامت نهاد. سیاست خارجی هم وارد تنش شده بود. سفرای اروپا ایران را ترک کرده بودند. وضعیت زرد ادامه داشت.
🔹 سید محمد خاتمی که از راه رسید، دوباره شروع کردیم از پناهگاه بیرون آمدن؛ ولی دوباره تنش‌ها شروع شد. قتل‌های زنجیره‌ای، قضیه کوی دانشگاه، تنش‌ها در مجلس ششم، و همین طور الی آخر. آمریکا به عراق حمله کرد و دوباره سایه جنگ بر سر ما افتاد؛ صدای آژیر قرمز پخش نمی‌شد اما می‌شد آن‌را شنید. آژیر پرونده هسته‌ای هم به صدا درآمده بود.
🔹 محمود احمدی‌نژاد سال 1384 به قدرت رسید. وضعیت پرونده هسته‌ای رو به وخامت رفت، شش قطعنامه شورای امنیت ظرف چند سال صادر شد و تحریم‌ها تشدید شدند. انتخابات سال 1388 آژیر قرمز را به صدا درآورد و باز چهار سال پناه بردن به پناهگاه. اقتصاد و سیاست و فرهنگ به کما رفته بودند. آرامش کمیاب شده بود. وضعیت وخیم‌تر می‌شد و به سمت «نفت در برابر غذا» پیش می‌رفتیم. موجودات عجیب و غریبی به اسامی مختلف که همه‌شان را به اسم داعش می‌شناسیم سرو کله‌شان کنار مرزهای ما پیدا شده بود.
🔹 حسن روحانی در جایی میان وضعیت قرمز و زرد از راه رسید. مذاکرات آغاز شد و همه چشم‌های‌مان به رفت و آمدهای محمدجواد ظریف دوخته شده بود. از پناهگاه‌ها به صدای بیرون گوش می‌دادیم، و انتظار می‌کشیدیم. وضعیت در تیرماه 94 از قرمز به زرد تغییر کرد، و در دی‌ماه 94 گویی امید به وضعیت سفید پیدا شده بود. اما به یکباره تنش‌ها با عربستان بالا گرفت و تا به امروز ادامه دارد. دونالد ترامپ هم یک سال بعد در آمریکا به قدرت رسید و دوباره از تهدید و تنش حرف می‌زند. وضعیت دوباره زرد شده است.
چهل سال – یک دهه کمتر از نیم قرن – است که زیر سایه وضعیت قرمز و زرد زندگی می‌کنیم. بزرگ‌ترین وعده برای ملتی که این همه سال در چنین وضعیتی زندگی کرده، وعده برقراری «وضعیت سفید» است.
🔹 سؤال بزرگ این است: وضعیت زرد و قرمز چه زمانی پایان می‌یابد؟ و آن‌که ما را به سمت وضعیت سفید می‌برد کیست؟ حسن روحانی تنها کسی است که تاکنون از عزم حرکت به سمت «وضعیت سفید» سخن گفته است. چه کسی و بالاخره چه زمانی به ما ایرانیان اعلام خواهد کرد: «توجه! توجه! علامتی که هم اکنون می‌شنوید اعلام وضعیت سفید است و معنی و مفهوم آن این است که می‌توانید زندگی عادی خود را انجام دهید.» چه زمانی می‌خواهیم برای همیشه از پناهگاه خارج شویم؟
🔹 چهار سال دیگر این قرن شمسی پایان می‌یابد و قرن پانزدهم آغاز می‌شود. آیا ما قرن جدید را با «وضعیت سفید» آغاز خواهیم کرد؟

انتهای پیام

بانک صادرات

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا