این دولت، دولتی نیست که عده‌ای می‌خواستند

هرچه از روز تنفیذ روحانی دورتر می‌شویم به همان اندازه از مسیر تعاملی مجلس و دولت نیز فاصله می‌گیریم. روز گذشته 39 نفر از نمایندگان مجلس در اعتراض به لایحه پیشنهادی دولت برای بودجه سال 93 تهدید به استعفا کردند و همچنین طی دو نامه جداگانه عزل ظریف و همچنین سوال ملی از فرجی‌دانا را خواستار شدند تا راه بهارستان از پاستور جدا شود. مسعود پزشکیان، نماینده تبریز در گفت‌وگو با «اعتماد» مخالفت جناحی برخی از نمایندگان با مجلس را بی‌انصافی می‌داند و می‌گوید: این دولت دولتی نیست که آنان می‌خواستند و به همین خاطر است که با مخالفت با آن می‌پردازند.

دلیلش کاملا مشخص است. این دولت، دولتی نیست که آنان می‌خواستند به همین خاطر در آن دوره ساکت بودند و در این دوره دایما مخالفت می‌کنند و به دنبال بد جلوه دادن دولت هستند. به تعبیری عملکرد خوب دولت را نمی‌بینند و ایرادات آن را بزرگ می‌کنند این در حالی است که دولت دستاوردهای خوبی در عرصه بین‌المللی، اقتصادی و همچنین امور داخلی کشور داشت البته دولت مشکلاتی هم دارد ولی باید این اختلاف‌ها و اشکلات با گفت‌وگو رفع شود و نه تقابل. مگر ما در مذاکرات چگونه به نتیجه رسیدیم؟ تیم مذاکره‌کننده ما با مذاکره توانست به این نتایج مهم برسد.

اینکه بخواهیم محاسن را کوچک کنیم، دستاورد دولت را نادیده بگیریم و در مقابل از اشکلات و ایرادات دولت بگوییم و آنها را بزرگ کنیم به نظر من بی‌انصافی است.

ببینید در این مدت زمان کوتاه دولت نمی‌تواند به تمام مشکلات رسیدگی کند و تمام مطالبات را برآورده کند. بهتر است به دولت فرصت بدهیم تا در شرایط به مراتب بهتری و در زمان مناسبی جهت رفع مشکلات اقدام کند. دولت در گام اول فقط می‌تواند از استمرار مشکلات جلوگیری کند که خود این اقدامات زمان زیادی را می‌طلبد. نمایندگان نباید توقع داشته باشند که دولت در یک فرصت زمانی محدود بتواند مشکلات مدیریتی دولت نهم و دهم را حل کند. حل مشکلات بزرگ کشور یک شبه رقم نمی‌خورد. ما برای حل مشکلات ابتدا باید روش‌ها را بررسی کنیم و بعد وارد عمل بشویم وگرنه با شعار دادن همچون دولت دهم می‌تواند ادعای فعالیت کرد؛ ادعایی که فقط در حرف است و نتیجه‌یی ندارد. هشت سال از اشتغال حرف زدند، هشت سال از جوانگرایی شعار دادند نتیجه‌اش چه شد؟ هیچ.

هم رای بالا به وزیر اقتصاد و هم طرح سوال ملی از ایشان جای سوال دارد. مشکل ما این است که یکی را خیلی بالا می‌بریم و بعد او را با شدت به زمین می‌زنیم. متاسفانه ما عادت کرده‌ایم که یک روز یکی را خیلی بزرگ و خارج از دسترس می‌کنیم و یک روز همان فرد را آنقدر کوچک و بی‌ارزش نشان می‌دهیم که هر کسی جسارت توهین و مقابله با او را پیدا می‌کند. این رفتار عین تناقض است که ناشی از کارهای نامتعادل و نامناسب ما دارد.

چنین رفتاری درست نیست. عده‌یی از نمایندگان حرف‌ها و درخواست‌هایی دارند که تعجب‌برانگیز است. اقدامات وزارت امورخارجه در دوره آقای ظریف باعث شد تا دستاوردهای خوبی برای نظام جمهوری اسلامی حاصل شود بنابراین نمی‌توان خواسته این نمایندگان را توجیه کرد.

هر مصاحبه و مذاکره‌یی یک سری محاسن و معایبی را در پی دارد. قرار نیست که تمام موفقیت‌ها برای یک طرف یعنی ما رقم زده شود همان‌طوری که تمام موفقیت‌ها برای طرف مقابل (کشورهای غربی) رقم نخورد. حرف من به مخالفان آقای ظریف این است که توهین کنیم و به دنبال آن طرف غربی علیه کشور ما قطعنامه‌های متعدد صادر کند هنر است یا اینکه با مذاکرات پیوسته و معقولانه کاری کنیم تا علیه ایران قطعنامه‌یی صادر نشود.

عدم صدور قطعنامه علیه ایران اهمیت دارد یا ادعای غرب؟ چرا عده‌یی صدور قطعنامه را بهتر از عدم آن می‌پندارند؟ اینکه عده‌یی می‌آیند و به صدور قطعنامه علیه ایران می‌بالند و در داخل می‌خواهند جنجال‌سازی کنند چگونه می‌توانند جواب بیکاران و فقرا، بیماران قشر ضعیف را بدهند. ما در مقابل مردم پاسخگو هستیم و باید بدانیم که در اعتراض‌های خود به دنبال چه هستیم. ما اگر به فکر مردم هستیم باید به فکر شعار دادن و عمل نکردن نباشیم.

وقتی که هر روز در صحن علنی مجلس به امریکا یا هر کشور دیگری توهین می‌شود نباید توقع جایزه گرفتن و تقدیر و تشکر داشته باشیم. چه کسی در مقابل بی‌احترامی، تکریم و احترام را پیش می‌گیرد؟ لذا وقتی ما رفتار آنان را دوگانه می‌خوانیم و دم از بی‌اعتمادی می‌زنیم طبیعی است که آنان نیز ادعای بی‌اعتمادی کنند.

بحث مخالفت با وزیر امور خارجه باید جدای از این مباحث باشد. وزیر امور خارجه تلاش خوبی برای کشور کرد و ما باید ارزش این دستاورد را بدانیم و آن را ناچیز نشماریم. ما نباید در داخل کشور جنجال‌سازی کنیم، اگر نقدی به عملکرد وزرا داریم اجازه ندهیم این نقدها و اعتراض‌ها در سطح پایین مطرح شود و بگذاریم مسائل در سطح کلان بررسی شود.