پارو کردن فرصت
«علی رضا ایمانخانی» در یادداشتی برای انصاف نیوز درباره‌ی مرخصی اجباری جیوگانیگ نوشت:
شاید تلخ‌ترین خبر ورزشی این هفته، مرخصی اجباری (شما بخوانید اخراج) جیوگانیگ سرمربی بزرگ و ارزشمند رومانیایی تیم ملی قایقرانی بانوان ایران بود. مربی‌ای که با هدایت هوشمندانه‌ی این تیم، به نایب قهرمانی در آسیا با کسب چند مدال ارزشمند و رنگارنگ دست یافت. مدال‌هایی که نوید کسب مدال‌های بیشتر در بازی‌های آسیایی جاکارتا در سال بعد و به تبع آن ارتقای جایگاه کاروان ورزشی ایران در رنکینگ تیم‌های شرکت کننده در مسابقات را می‌داد. ولی این خداحافظی اجباری تمام رشته‌ها را پنبه کرد و باز هم طبق معمول هیچ کس و حتی ریاست فدراسیون هم خود را مقصر ندانسته و صرفاً مطیع اوامر مقامات بالاتر در این زمینه داند و عنوان می‌کند که از ما کاری جز ناراحتی و خرید بلیط برگشت برای این مربی فهیم بر نمی‌آید.
در این که، کشور و جامعه‌ی ما؛ بنیان‌های قوی‌ای مذهبی دارد و بر مبنای بعضی اصول تعریف شده اداره می‌شود بحث و جدلی نیست ولی به‌راستی آیا خوشحالی چند دختر نوجوان پاروزن ایرانی که از فرط خوشحالی از کسب مدال برای اولین بار، حرکت نابجا و نامتعارفی هم کرده باشند با تذکر قابل حل نبود؟ آیا همه‌ی غیر ایرانی‌ها که به ایران وارد می‌شوند با فرهنگ جامعه‌ی ما آشنایی کامل دارند و یا باید توجیه شوند که خط قرمزهای فراوان در ایران وجود دارد که باید مربیان آنها را رعایت کنند؟ آیا اخراج به این سبک و این نحوه‌ی رفتار با مهمانان خارجی دون فرهنگ مهمان نواز ایرانی محسوب نمی‌شود؟ آیا این اخراج‌ها، باعث نمی‌شود که از دید جهانی ایران کشور ناخوشایندی برای مربی گری لحاظ شود؟
چرا نمی‌خواهیم قبول کنیم بسیاری از افراد جامعه‌ی خودمان هم صرفاً خود را ملزم به اجرای خیلی از قوانین و ضوابط می‌دانند و قلبا به آن اعتقادی نداشته و یا حداقل امروز ندارند که این بیشتر به خاطر سخت گیری‌های افراطی و نابجا و دخالت افراد غیر مسوول رخ داده که هیچ درک درستی از شرایط روز دنیا و حتی احکام شریعت نداشته و می‌خواهند جای همه‌ی جامعه تصمیم بگیرند و همیشه با شعار نخ نما شده‌ی برتری تعهد بر تخصص (که اتفاقاً در عمل هم نیست) تیشه به ریشه‌ی ورزش ایران زده و خدایی نکرده خواهند زد.
انتهای پیام
