ملاحظات مواجهه با اعتراضات اخیر

«سیده سمانه موسوی» فعال سیاسی اصلاح طلب، در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز درباره‌ی اعتراضات اخیر نوشت:

اعتراضات و تجمعات اخیر واکنش‌ها و تحلیل‌های گوناگونی از سوی مسوولین و نیز فعالان حوزه‌ی سیاسی و اجتماعی در پی داشته است. نکته‌ی قابل تامل فارغ از انگیزه‌ی دعوت به اعتراض، حجم بسیار بالای نارضایتی و نابسامانی است که صدایش را در هر فرصت و بزنگاهی بلند می‌کند؛ کمااینکه اعتراضات 88 هم از این امر مستثنی نبود.

سالهاست که جامعه مترصد یافتن فرصتی برای اعلام خواسته‌های خود و ابراز نارضایتی است ولی هر بار با شیوه‌ی قهری و نظامی و در واقع شانه خالی کردن از مسوولیت با آن برخورد شده است. اما سوال مهم اینجاست که این شرایط تا کی ادامه خواهد داشت و آستانه‌ی تحمل این نابسامانی‌ها چه میزان خواهد بود!

بازهم برخی از مسوولین دم از قانون تجمعاتی که هرگز مجوز تجمع اعتراضی بر مبنای آن صادر نشده زدند و عده‌ای از فعالان سیاسی با نادیده گرفتن مطالبات مردم، انگشت اشاره به سوی جناح مقابل گرفتند، غافل از اینکه این همراهی نامیمون می‌تواند همه‌ی ما را اعم از راضی و ناراضی و بطور کلی ایران را به قهقرا ببرد. باید توجه داشت گرچه بستر اعتراضات امروز با سال 88 را نمی‌توان چندان متفاوت دانست اما جزییات حایز اهمیتی است که نبایستی نادیده گرفته شود.

واقعیت این است که امروز شرایط بحرانی تر از آن است که بتوان معترضین را به دست نشاندگان دشمن و یا طیف مخالف دولت تقلیل داد.

مردم از نابسامانی‌های اقتصادی و اجتماعی به تنگ آمده‌اند. پس از تحمل اوضاع طاقت فرسای دولت احمدی‌نژاد بازهم به امید تغییر به میدان آمده بودند ولی امروز با فضایی که مخالفان دولت با اهداف سیاسی – جناحی برای اعتراضات باز کردند، عصبانیت خود را خصوصا از شرایط سخت معیشتی ابراز می‌کنند. دیگر مقایسه‌ی دولت دوم روحانی با دولت احمدی‌نژاد آنها را قانع نمی‌کند و نکته‌ی قابل توجه این است که این اعتراضی علیه تمامی ارکان نظام و جناح‌های سیاسی است. لذا پاسخ این ترس از آینده‌ی مبهم، جز پاسخگویی به مطالبات از سوی تمامی ارکان نظام نباید باشد.

آتشی که مخالفان دولت بر افروختند در حالی گسترده‌تر شد که امید و نشاط سیاسی از جامعه رخت بر بسته. جای لیدر و قهرمانی که چشم امید به او دوخته شده باشد خالیست و این می‌تواند نقطه‌ی گیج کننده برای دعوت معترضان به آرامش باشد. پایگاه مردمی اصلاح طلبان تضعیف شده و مردم حامی و تکیه گاهی جز فریاد بلندشان نمی‌بینند. آقایانی که ویرانه تحویل دادند، اگر به شعارها گوش فرادهند در می‌یابند که مخاطب معترضان، کل سیستم و تمامی ارکان حکومت است نه فقط دولت و شخص روحانی. اینجاست که هر قدر برخورد سرکوبگرانه‌تر باشد، واکنش خشونت بارتر می‌شود حتی اگر بطور موقت صدای اعتراضات خاموش شود. ما با این روند پاک کردن صورت مساله شاهد آن خواهیم بود که ایران بطور جدی در شرایط هرج و مرج بسوی نابودی رفته که این خطر دامن‌گیر هم ملت و هم حکومت خواهد شد.

پر واضح است هرگونه فرافکنی و سیاست سرکوب به تقویت خشونت، هیاهو و آشوب می‌انجامد که هم به تضعیف ایران در منطقه و دنیا کمک می‌کند و هم مطالبات مردم میان آن گم می‌شود و آتش زیر خاکستر در انتظار فرصت بعدی خواهد شد.

باید به ملت تریبون داد، باید حقایق را علنی و فرصت اعلام خواسته‌ها را فراهم کرد. راه حل فقط و فقط مسوولیت پذیری و پاسخگویی تمامی ارکان نظام اعم از قوه‌ی قضاییه، مجلس و دولت است. رییس جمهور شروع خوبی از کلام داشت که امیدواریم در ادامه جدی‌تر به عمل ختم شود. بر حق اعتراض مسالمت آمیز مردم تاکید کرد که این در صورت صدور مجوز و نظارت بر شرایط می‌تواند به باز شدن فضا کمک کند. روحانی باید مردم را محرم دانسته و شفاف سازی کند و مصرانه اولین گامهای امیدبخش و محسوس بسوی عملی شدن برنامه‌هایش را بردارد. اما مهمتر اینست که آقایان لاریجانی و دیگر مسوولان ارشد نظام هم باید بدانند که سمت و سوی اعتراضات تنها به دولت نیست و قوای دیگر نیز باید پاسخگویی به مردم و مطالباتشان را سرلوحه‌ی کار خویش قرار دهند.

از آن طرف هم خیلی مهم است که مردم توجه داشته باشند هیاهو هزینه‌زاست و راه به جایی نمی‌برد، تنها پیگیری مطالبات در فضای آرام می‌تواند بیشترین امید به حصول نتیجه را به ارمغان بیاورد. مردم همیشه صبور ضمن جدیت در این مسیر واقع بینانه راه خود را از بدخواهانی که ایران را سوریه می‌خواهند جدا کنند تا شاید روزنه‌هایی برای تنفس باز شود که شکوفایی آینده‌ی همگان در آن است و بس!

انتهای پیام