4 مقدمه ی ادبیات جدید روحانی

سلمان احراری، انصاف نیوز: لحن صحبت های اخیر حسن روحانی بار دیگر دردسر ساز شد. وی که در جمع سفرا و نمایندگان جمهوری اسلامی صحبت می کرد مخالفان مذاکرات ایران و پنج به علاوه یک را بزدلانی نامید که بایستی به جهنم بروند. الفاظ و ادبیات اشتباه رییس جمهور بی شک از سوی هیچ انسان منصفی قابل دفاع نیست. اما پرداختن به مقدمات و آنچه موجب رسیدن شیخ حسن روحانی به این مرحله شده است می تواند قابل توجه باشد:

نخستین عاملی که می تواند موجبات تخریب دولت را فراهم کند این است که روحانی با دادن برخی پست های کلیدی به منتقدان و مخالفان خویش سعی در هم راستا کردن آنها با آنچه او اعتدالش می خواند دارد. حال آنکه تجربه ی تاریخی نشان داده که جریان مقابل جز به حذف کامل رقیب نمی اندیشد، این اقدام روحانی باعث شده که برخی پست های کلیدی و به ویژه حوزه ی رسانه ای دولت وی به شدت ضعیف شود (این ضعف می تواند عمدی یا سهوی باشد) و در نتیجه بسیاری از آنچه را تیم رسانه ای رییس جمهور باید متقبل شود لاجرم خود روحانی باید به دوش کشد. این امر باعث زیاد شدن تقابل رییس جمهور با رسانه های جریان مقابل می شود. نباید فراموش کرد که رییس جمهور نماینده ی تمام ملت و حتی مخالفین خودش می باشد.

عامل موثر دوم در واکنش خشن روحانی، جدایی وی از بدنه ی اجتماعی حمایت کننده از او در انتخابات است. حسن روحانی از روز پس از رای آوردنش بدنه ی اجتماعی و فعالان ستاد خویش را رها کرد و حتی گاهی با بی مهری با آنان برخورد کرد این امر موجب شد این عده تا حدودی دلسرد و یا حتی دلخور از روحانی شوند تا آنجا که رییس جمهور برای اثبات صداقت خود در صدا و سیما گفت که وعده های انتحاباتیش را فراموش نکرده اما حامیان وی معتقدند همچنان پاسخ بسیاری از خواسته هایشان را دریافت نکرده اند چه اینکه حامیان روحانی بسیاری از حرکات پوپولیستی رییس جمهور سابق را در وی می بینند اما همچنان در انتظار حرکتی مبنایی برای بسط گفتمان اعتدال از جانب وی هستند. این امر باعث شد آنچه در فضای سیاسی برای سید محمد خاتمی پس از دوم خرداد رخ داد برای روحانی اتفاق نیافتد.

سوم اینکه مشاوران روحانی او را در دام صحبت های حساسیت برانگیزی می اندازند که باعث کاهش محبوبیت وی در اقشار مختلف مردم می شود. موضع گیری عجیب روحانی در مورد فعالیت های اقتصادی سپاه در ابتدای دولت وی و موضع گیری تلویحی وی در مورد طرح تفکیک جنسیتی شهرداری تهران از این نوع بود که باعث خرج شدن رییس جمهور در امور غیر ضروری می شود. آیا بهتر نیست به جای به کارگیری افراد مشکوک در بدنه ی دولت از پرداختن به این گونه مباحث تشنج زا خود داری شود؟

اما آنچه بیش از حد موجب موضع گیری اینچنینی رییس جمهور می شود جریانی است که بسیاری از شریان های اساسی مملکت را در دست دارد. این جریان که در طول سالهای دولت محمود احمدی نژاد با عنایت های وی و همچنین از طریق وضع تحریم ها منافع بسیاری به جیب زده اند با روی کار آمدن روحانی و شنیدن زمزمه های تعامل مثبت با جهان به عنوان یکی از اصلی ترین شعارهای روحانی احساس خطر کردند، برای همین این جریان تمام نیروی خود را برای زمین زدن دولت به کار گرفت از روزنامه و سایت گرفته تا حتی تلویزیون و تریبون های مذهبی همه و همه ی آنچه در اختیار داشت را به میدان آوردند تا دولت یازدهم را ناکارآمد جلوه دهند. از بهانه ی مذاکرات هسته ای گرفته تا عزل و نصب های وزارت علوم این گروه هماره دلواپس اند، جالب تر آنکه این گروه با داشتن قدرت کم مانند در کشور هیچ گاه پذیرای هیچ گونه انتقادی بر خود نیستند، همواره‌ تمام منتقدان خود را به هر نحوی سرکوب می کنند، تخصص این گروه در تبدیل منتقدان نظام به مخالفان را می توان در نمونه هایی مثل نوریزاد و خزعلی دید، این گروه منحصر در نهاد خاصی نیست بلکه مجموعه ای از نهادهایی که پاسخ گو به هیچ کس نیستند دست در دست هم گذاشته اند تا از آنچه به نام مردم سالاری می شناسیم فرار کنند.

انتقاد ممنوع ها هر موضوع غلط و درستی را ابزاری می کنند برای سرکوب مخالفان خودشان اما هیچ گاه پذیرای انتقادات وارد برخود نیستند، در واقع آنان اصلا برای کسی ارزشی قائل نیستند که بخواهند به آنان پاسخ گو باشند.

آری هر چند لحن صحبت های حسن روحانی هیچ جای دفاعی را برای صحبت های تند وی نمی گذارد اما این سخنان مقدماتی دارد که تریبون های انتقاد ممنوع ها به آن نمی پردازند، چرا که چاقو دسته خود را نمی برد.

انتهای پیام