لیگ بدون تماشاگر غیراستانداردتر از لیگ بدون دوربین مداربسته!
فرشاد کاس‌نژاد در ایران ورزشی نوشت: لیگ برتر فوتبال ایران طبق اعلام سازمان لیگ از ۳۱ مرداد ماه آغاز می‌شود، شروعی با اما و اگر و معماگونه. اگرچه هنوز سازمان لیگ برنامه دقیق و روشن از محل برگزاری بازی‌ها ارائه نکرده و برنامه لیگ همچنان نامعلوم است اما انگار این سازمان برای اعلام یک تاریخ آغاز منتظر شاباش بود. سازمان لیگ هنوز اعلام یک خبر رسمی را نه از طریق رسانه‌اش بلکه در مصاحبه رئیسش با خبرنگاران اعلام می‌کند اما درباره استانداردسازی ورزشگاه‌ها ادعاهایی را ماه‌هاست که مطرح کرده. استاندارد اول این است که تاریخ آغاز لیگ را خبرنگاران از زیر زبان رئیس سازمان لیگ بیرون نمی‌کشند، بلکه در سایت سازمان لیگ اعلام می‌شود، با برنامه دقیق و اعلام محل بازی‌ها که به موضوعی شائبه‌برانگیز تبدیل شده.
پروژه استانداردسازی ورزشگاه‌ها را پروژه هیولای عمرانی در ساختار ورزشگاه‌ها تصور نکنید. قرار است دوربین‌های امنیتی در ورزشگاه‌ها نصب شود که سال‌هاست هر فروشگاه تره‌بار هم دارد و صندلی‌ها شماره‌دار شوند که صد سال است در سالن‌های سینما شماره دارند یا گیت‌ها نصب شوند برای فروش بلیت الکترونیکی که همیشه برای برگزاری کنسرت حاجیلی و ریوندی هم استفاده می‌شود. هیچ‌کدام از اینها پروژه‌های پیچیده و عجیبی نیستند و اجرای آنها نیز این همه سر و صدا ندارد.
از اینها بگذریم. لیگ طبق اعلام رئیس سازمان لیگ قرار است در چند ورزشگاه بدون تماشاگر برگزار شود و تیم‌هایی هم باید در استان همجوار بازی کنند. در این نکته که آسان و در چند خط اعلام می‌شود، تضاد با مفاهیم جدی و اساسی فوتبال وجود دارد که برای برگزار کنند‌گان فوتبال در ایران انگار اساساً مسأله‌ای نیست.
فوتبال بدون تماشاگر یک بازی مضحک برای در و دیوار و صندلی خالی است، خالی از هر معنا. برگزار شدنش فقط رفع تکلیف است. فوتبال بدون تماشاگر مثل فوتبال بدون توپ و دروازه است، فلسفه و حکایت و مفهومش را از کف می‌دهد و از فوتبال چیزی باقی نمی‌ماند. فدراسیون فوتبال، وزارت ورزش که مسئول بسیاری از ورزشگاه‌هاست و وزارتخانه‌هایی که مالکان تیم‌ها هستند یا شرکت‌های خودروساز و تیم‌های خصولتی و خصوصی – رانتی البته این حرف‌ها سرشان نمی‌شود. فوتبال برای آنها معنای دیگری دارد، ابزار دیگری است و کارکردهای دیگری هم دارد که البته شاید گاهی آن کارکردها با حضور یا بدون حضور تماشاگر معنا پیدا کند اما واقعیت این است که برگزاری بازی‌های بدون تماشاگر به معنای دفن میلیاردها پول در زمین فوتبال پشت درهای بسته است که اغلب از بودجه عمومی مردم تهیه می‌شود.
در فوتبالی که تیم‌هایی بدون تماشاگر مثل سایپا و پیکان با قدمت سی یا چهل ساله داریم و طی دهه‌ها بازی برای سکوهای خالی یک بار از خود نپرسیده‌اند که چرا باشگاه‌داری می‌کنند، عجیب نیست که چند بازی هم بدون تماشاگر یا در شهری بی‌ربط به میزبان برگزار شود. بازی در استان همجوار یا هر شهری به جز خانه میزبان، یک تنبیه است، نه یک فرصت برای ساختن و استانداردسازی. تیم‌ها با شهرها هویت دارند، اول با تعلق خاطر بومی معنا پیدا می‌کنند و بازی در خانه، سنت پرمفهومی در فوتبال است.
نصب چند دوربین و گیت و شماره روی صندلی‌ها پروژه‌ای نبود که اینچنین بحران‌ساز باشد اما برای چنین پروژه‌هایی تا هزار پیچیدگی نسازند و از دل آن پیچیدگی‌ها هزار راه جذاب برای خود پدید نیاورند، یک شماره پشت یک صندلی نمی‌چسبانند. بدانیم که لیگ بدون تماشاگر غیراستانداردتر از لیگ بدون دوربین مداربسته است.
انتهای پیام
