آقایان امنیتی! یک ماه گذشت؛ مجال دهید ما هم امتحان کنیم

علی نیلی، انصاف نیوز: یک ماه گذشته، از سخت‌ترین و تلخ‌ترین دوره‌های کاری ما رسانه‌ای‌ها در یکی دو دهه اخیر بوده است چون نه توانسته‌ایم آن‌گونه که مردم انتظار داشته‌اند ظاهر شویم و نه توانسته‌ایم اندک اعتمادی در میان مدیران کلان کشور یا همان حاکمیت ایجاد کنیم. نه آن‌طور که بایسته بود و اقتضا می‌کرد خبر و تحلیل و گزارش منتشر کرده‌ایم و نه دل‌مان آمده در این سیاه‌بازار اطلاع‌رسانی، کرکره را پایین بکشیم و کنج عافیت بنشینیم.

درست از همان روزی که خبر مرگ مهسا امینی منتشر شد، تلفن‌ها هم شروع شد: جالب‌ترینش آنی بود که می‌گفت اصلا نامی از مهسا امینی نبرید! این را کار نکنید، آن را ننویسید، این جهت‌گیری مناسب نیست، فلان مطلب را تهیه نکنید و… تا آن‌جا که مشورت هم داده شده از چه کسانی دعوت کنیم یا نکنیم!

جان کلام حضرات این بوده که فضا ملتهب است و رسانه‌ها باید کمک کنند این التهاب فروبنشیند؛ سلمنا. شکسته باد قلم و بریده باد زبانی که بخواهد به التهاب دامن بزند و از نمد خشم مواج همگانی، برای خودش کلاهی بدوزد. حداقل ما و قاطبه همکاران‌مان ثابت کرده‌ایم که از جنس دشمنان آرامش ایران نیستیم.

قضیه اما این است که حضرات امنیتی، علی‌رغم ادعای‌شان، فقط از یک بعد به داستان اعتراضات نگاه می‌کنند و از آن دریچه، عملکرد رسانه‌های داخلی، ریختن آب به آسیاب اغتشاش است. اگر ما بگوییم فلان خیابان تجمع شده یا در فلان محله درگیری پیش آمده، به نوعی این اقدامات را تایید کرده‌ایم و کار پاسداران امنیت را مشکل!

آنان می‌خواهند که قضیه را جمع کنند و گمان می‌کنند در سکوت، ماجرا بهتر ختم به خیر می‌شود. کما این‌که رسانه ملی، بر همین سبیل عمل می‌کند و انگار نه انگار که کشور دچار مشکلی شده و خیابان‌ها وضع غیرعادی دارند. چنین نگاهی است که گزارشگران صداوسیما را به سمت اعلام نگرانی از مخلوط‌کردن آب با بنزین در پمپ‌های لیون و پاریس سوق داده یا تجدید همه‌پرسی استقلال اسکاتلند از انگلستان را به صدر خبرهای‌شان آورده.

به نظر می‌رسد ۴ هفته، زمان مناسبی برای ارزیابی سیاستی‌ست که نتایج‌ش بلافاصله در کف خیابان ظاهر می‌شود؛ در این چهار هفته، سه چهار رسانه فارسی‌زبان مستقر در اروپا، بیشتر از همه بیست و چند شبکه صدا و سیما و بیش از ۱۳ هزار رسانه‌ی ثبت شده‌ی داخل کشور، از اعتراض‌ها گفته‌اند، به آن جهت داده‌اند یا بهره‌برداری مطلوب خودشان را از اعتراضات کرده‌اند.

خب، این پیچ دست شماست؛ کمی بازش کنید و بگذارید رسانه‌های داخلی مجرای تخلیه خشم مردم معترض و بیان مطالبات‌شان باشند. بگذارید ما به قدر فهم خود از امنیت، به برقراری آن کمک کنیم.

بگذارید ما آزادانه کار رسانه‌ای‌مان را انجام دهیم و اگر نتوانسیم ظرف ۴ هفته، ابتکار عمل را از بی‌بی‌سی و اینترنشنال و من‌وتو بگیریم، دوباره محدودیت‌های فعلی را اعمال کنید.

بگذارید بچه‌های دهه هشتادی باور کنند که در همین آب و خاک و با رسانه‌های همین کشور و به زبان مادری، می‌توانند تندترین نقدها را به نظام اداره کشور وارد آورند و آب از آب هم تکان نمی‌خورد. بگذارید ما بلندگوی فریادهای آنان باشیم؛ چندروزی فریادهای خشم‌آلود میزنند و بعد، می توان مجاب‌شان کرد به گفت‌وگوی منطقی و مفاهمه و مصالحه.

نمی‌گوییم اعتماد کنید؛ می‌گوییم آزمایش کنید و مجال دهید. اگر نشد و نتوانستیم، پیچ محدودیت را سفت‌تر ببندید!

انتهای پیام