تحلیل نیویورک‌تایمز از حالات رفتاری اخیر ترامپ

شفقنا نوشت: رفتارهای نامتعارف ترامپ در فضا و مجامع سیاسی بسیاری از آمریکایی‌ها را به این نتیجه رسانده که شاید رئیس‌جمهور کشورشان دچار نوعی بیماری روانی شده است.

به گزارش نیویورک تایمز؛ گیل کالینز یکی از افرادی است که چنین باوری دارد. در مطلب پیش‌رو او سعی دارد با توجه به گفتار و رفتار او در نشست سران جی هفت این ادعا را مورد بررسی قرار دهد که آیا ترامپ یک بیمار روانی است، یا آدمی که از همان ابتدا چنین رفتارهای پیش‌بینی ناپذیری داشته است.

گیل کالینز در این زمینه به این نتیجه می‌رسد که «وقتی پای موضوعات مهم وسط باشد، قضاوت در مورد ترامپ سخت است». یعنی او هم بیمار است و هم این‌که همیشه این بیماری را با خود حمل می‌کرده…

لحظه مورد علاقه من در سفر دونالد ترامپ به فرانسه آن زمانی بود که رئیس‌جمهور در مورد کره شمالی و کیم جونگ اون حرف زد. ترامپ به خبرنگاران گفت  که نه‌تنها او کیم را به خوبی می‌شناسد، بلکه «بانوی اول هم فکر می‌کنم با من موافق است که کیم مردی با کشوری دارای یک پتانسیل فوق‌العاده است». ترامپ در حالی چنین صحبتی کرد که ملانیا ترامپ هرگز با کیم جونگ اون دیداری نداشته و او را از نزدیک ملاقات نکرده است. رسانه‌های آمریکایی این را سوتی دیگری از آقای دونالد ترامپ به‌شمار آوردند.

استفانی گریشام مشاور مطبوعاتی ترامپ درباره آن روز چنین توضیح می‌دهد: پرزیدنت ترامپ اعتماد فراوانی به همسرش دارد و چیزهای زیادی از جمله جزئیات روابط محکمش با رهبر کره، کیم را بهش گفته است. و به این دلیل است که در حالی که بانوی اول او را هرگز ملاقات نکرده است، اما رئیس جمهور احساس می‌کند که او کیم را به خوبی می‌شناسد.

قطعا اگر بخواهیم در زمینه رفع‌ورجوع کردن سوتی‌های آقای پرزیدنت، هر هفته یک برنده انتخاب کنیم، باید گفت که در هفته گذشته خلاق‌ترین توضیحات تکمیلی و به‌عبارت بهتر ماستمالی‌کردن اشتباهات ترامپ مربوط بوده به اظهارنظر بالای استفانی گریشام. جالب این‌که جایزه دوم این رشته نیز به خود استفانی گریشام تعلق می‌گیرد، که سعی کرد مواضع وحشتناک رئیس‌اش را در مورد تجارت چین اصلاح یا تعدیل کند.

بعد از چندین بار بازگشت و عقب‌نشینی، از رئیس جمهور سؤال شد که آیا او مواضع دوم و شاید هم سوم و چهارم خود را در مورد جنگ تعرفه‌ها ابراز خواهد کرد یا خیر. او در پاسخ گفت: «من درباره همه‌چیز ممکن است مواضعم را تغییر دهم. همه‌چیز». ظاهراً چیزی که بر زبان ترامپ آمد، آن پیامی نبود که کاخ سفید امیدوار به ارسال آن بود. بنابراین استفانی گریشام به میدان آمد و گفت: «منظور آقای رئیس جمهور در واقع این بود که پشیمان است که تعرفه‌ها را بالاتر نبرده است». پاسخی شاید ناامیدکننده، اما در جای خود پاسخی منطقی و خوب. بسیار بسیار بهتر از پاسخی که وزیر خزانه‌‌داری، استیو منوکین در آستین داشت: «ترامپ هیچ‌گاه مواضعش را تغییر نداده. هرگز».

کنفرانس‌های خبری طولانی و ترسناک ترامپ البته تنهامربوط به مسایلی بود که در نشست کشورهای بزرگ صنعتی معروف به گروه ۷ رخ داده بود. نشستی که در آن هرگونه تلاشی برای تحقق مواضع متحد در مورد تغییرات آب و هوا، جمهوری اسلامی ایران، تجارت و مواردی از این دست با سخت‌گیری‌های آمریکا پودر شد و از بین رفت. تا جایی‌که در پایان فقط یک بیانیه یک صفحه‌ای بر جا ماند و البته یک توافق‌نامه برای جمع‌آوری ۲۲ میلیون دلار برای کمک به نبرد با آتش‌سوزی جنگلهای بارانی آمازون. کمکی که رئیس جمهور برزیل، آن را با غرور رد کرد.

در حقیقت اگر قرار باشد اتفاق مهمی از جلسه گروه ۷ بیرون بیاید، احتمالاً رسانه‌ها به تنها چیزی که می‌توانند اشاره کنند، شواهدی است که نشان می‌دهد حال جناب پرزیدنت در حال بدتر شدن است. ما همه می‌دانیم که او هر چه در لحظه به ذهنش برسد انجام می‌دهد و درواقع پیرو اوضاع لحظه است و سعی نمی‌کند رفتارها و مواضعش را تصحیح کند، حتی اگر همه دنیا بدانند و بگویند که او اشتباه کرده است. در کنفرانس گروه ۷ اما به‌نظر می‌رسید حتی بیشتر از حد معمول هم گیج و منگ است. صحبت‌های ترامپ با روزنامه‌نگاران و گزارش‌گران بهترین مثال برای اثبات این موضوع است. او ادعا کرد که بسیاری از مقامات چینی که می‌خواستند معامله کنند، شخصا با او تماس‌های زیادی برقرار کرده‌اند، ادعایی که به‌نظر می‌رسید چینی‌ها هیچ چیز در مورد آن نمی‌دانند.

به همین مناسبت، وزیر خزانه‌داری با ایفای نقش مترجم، گفت که درباره چگونگی ارتباط که ترامپ ادعا کرده ابهاماتی وجود دارد. چه بد؛ که او به‌قدر کافی خلاقیت نداشت تا به جهانیان بگوید که چینی‌ها و ترامپ چنان به‌هم نزدیک شده‌اند که می‌توانند بدون نیاز به برداشتن تلفن، افکار خود را مبادله کنند.

نشست فرانسه تنها رخداد سیاسی و تنها محل ارتباط با رهبران جهان نبود که نشان داد ترامپ از ضعف و آسیبی حتی نگران‌کننده‌تر از عدم اتخاذ یک سیاست خارجی منسجم رنج می‌برد. اگر به ماه آوریل بازگردیم، به یاد خواهیم آورد که ترامپ بعد از دیدار با مقامات ناتو در واشینگتن گفت که علی‌رغم شکایاتش درباره آلمان، به کشوری که پدرش از آن‌جا مهاجرت کرده است احترام زیادی قائل است: «پدر من آلمانی است و در یک منطقه جالب و شگفت‌انگیز در آلمان به دنیا آمده است».

جالب این‌که پدر دونالد ترامپ، آقای فرد ترامپ در برانکس متولد شده است. حقیقتی که جان گارتنر روانشناس را واداشت اعلام خطر کند و بنویسد که «برای متخصصان بهداشت روان، پرچم‌های قرمز هشدار به طرز گسترده‌ای در حال موج زدن است».

تنها زمانی که به‌نظر می‌رسید ترامپ در نشست گروه ۷ تمرکز فکری و ذهنی دارد، آن‌ زمانی بود که داشت برنامه‌های نشست سال آینده را مرور می‌کرد. نوبت آمریکاست که مکان را انتخاب کرده و دستور کار را تعیین کند. رئیس جمهور به رسانه‌های بین‌المللی گفت که مردم آمریکا بهترین جای ممکن را یافته‌اند که جایی نیست مگر هتل دارال در فلوریدا- که به خود ترامپ تعلق دارد. وی گفت: «این هتل درست در کنار فرودگاه است و مردم واقعاً آن را دوست دارند» و سپس با اشتیاق شروع کرد به توصیف فضای بزرگ دورال، نمای عالی و اتاق‌های بزرگ این هتل. ترامپ این موضوع را در دو کنفرانس خبری مختلف مطرح کرد و بعد نتیجه‌گیری کرد که «البته ما میامی را هم داریم- که خوب است». این در حالی است که دونالد ترامپ در حقیقت در میامی چیزی ندارد!

در واکنش، خبرنگاران به طور طبیعی پرسیدند که آیا این‌که رئیس‌جمهور در مواردی مانند انعقاد قرارداد برای اسکان دولتهای خارجی دخالت مستقیم می‌کند، نقض قانون اساسی نیست؟ که ترامپ شکایت کرد که به‌خاطر رئیس جمهور شدن ۳ تا ۵ میلیارد دلار را از دست داده است. او گفت: من کارهای بسیار خوبی انجام داده‌ام و معاملات بزرگی انجام داده‌ام که دیگر انجام نمی‌دهم. در زمینه انتقاد خبرنگاران هم من نمی‌خواهم در این مورد به نفع خودم کار کنم. بلکه این معامله‌هایی که من انجام می‌دهم معاملات خوبی برای کشور است و این برای من بسیار مهمتر است».

نکته مهم این‌که ترامپ در این نشست ۵۸ بار از کلمه “معامله” استفاده کرد. نمی‌خواهم به این موضوع بپردازم که هر زمان صحبت از شغل دیگری به جز بازاریابی مطرح می‌شود، ترامپ به‌عنوان یک ستاره نمایش‌های واقعی موسوم به رئالیتی‌شو چیزی جز شکست‌های فاحش به ارمغان نیاورده.

خب چه فکر می کنید؟ این‌ها نشان از وخامت حال روحی و ذهنی ترامپ دارد یا او همیشه بدین‌گونه بوده است؟ شاید منصفانه نباشد گفتن این‌که این دو تفاوتی با هم ندارند.

انتهای پیام